Ademloos uitgelezen

In een hoog tempo schrijft Jeffery Deaver tegenwoordig de ene thriller na de andere. Ik kan me nog goed herinneren dat ik Monddood voor het eerst las. Dat kwam uit in 1996. Ik had Angst voor de nacht ook al gelezen, maar dat vond ik niet een héél bijzonder boek. Monddood echter liet mij de adem inhouden. Jaren later zag ik de film ‘The Bone Collector’ en die vond ik zo goed dat ik hem sindsdien meerdere malen heb gezien. Het was even wennen dat Lincoln Rhyme nogal donker was uitgevallen, en ook van het rode haar van Amelia Sachs is niet veel overgebleven in die film, maar het gekke is dat ik, als ik nu een boek van Deaver over Rhyme lees, ik altijd Denzel Washington en Angelina Jolie voor me zie, en moet wennen aan de rode haren die Amelia in de boeken nog altijd heeft.

Wat ik zo knap vind aan de boeken van Deaver is dat hij de lezers elke keer iets héél anders weet te bieden dan het vorige boek. De Cyberkiller (The Blue Nowhere) las ik pas een maand of twee geleden. Ik heb dat verhaal ademloos gelezen omdat het nogal aansluit bij wat ik spannend vind. De stenen aap gaat over een onderwerp waar ik normaliter, zoals de meesten onder ons, niet zo over nadenk. Maar ook dit verhaal heb ik weer ademloos uitgelezen. Als Jeffery Deaver het heeft over mensensmokkel, dan hééft hij het ook over mensensmokkel… voor de Amerikaanse lezertjes wordt er nog wat Chinese geschiedenis, geografie en cultuur in het verhaal gestopt, maar dat is gelukkig niet hinderlijk. Je kan het tenslotte ook overslaan. Wat overblijft is een gevoelig en toch bijzonder spannend verhaal. Ook heel Amerikaans is het voortdurende geneuzel over een rokende rechercheur, maar ook dat kan je lekker overslaan. Er wordt tenslotte flink gedronken en gevloekt in het boek, dus dat schijnt wel de goedkeuring weg te kunnen dragen. Ik kan me echter zo voorstellen dat er lezers zijn die daar anders over denken. Als extra bijzonderheid krijg je echter wel een paar prachtige (en dat meen ik echt!) Chinese wijsheden en spreuken cadeau…