Voor vele liefhebbers

Om het even kort samen te vatten: dit boek is speciaal voor de liefhebbers van bijvoorbeeld Christopher Fowler, Arthur Conan Doyle, H.P. Lovecraft en Dan Brown en aanverwanten. Dat geeft dus gelijk al aan dat het niet ‘zomaar’ een spannend boek is. ‘The Arcanum’ is de naam voor het uiterst geheime genootschap dat bestaat uit al eerder genoemde Arthur Conan Doyle, H.P. Lovecraft, Marie Laveau (een voodoo priesteres) en Harry Houdini. Onwaarschijnlijk? Jawel, hoogst onwaarschijnlijk, maar schrijvers hebben nu eenmaal alle vrijheid en Wheeler heeft die vrijheid ten volle benut!

Dit boek is het eerste van Wheeler, maar heel leuk laat hij in het verhaal zelf af en toe doorschemeren dat The Arcanum al heel lang bestaat, en dat het viertal samen al de meest vreselijke dingen heeft meegemaakt. Die zaken worden niet met namen genoemd maar ze spelen toch een rol in dit boek, omdat ze van invloed zijn op de verhouding tussen het viertal. Het verhaal speelt zich af in 1919 en begint als de Rus Konstantin Duvall wordt doodgereden door een dronken automobilist. Hoewel auto’s in die tijd nog geen gemeengoed waren, waren dronken automobilisten dat al wel…

Arthur Conan Doyle krijgt een telefoontje van Winston Churchill, die hem het vreselijke nieuws brengt. De dood van Duvall heeft namelijk geleid tot het verdwijnen van ‘Het boek van Enoch’, niets meer of minder dan het derde bijbelboek, het boek waarin beschreven staat hoe Lucifer de Duivel werd en wat er gebeurde met de engelen. Nu blijkt dat de laatste overlevenden van de engelen gevonden zijn, en nog wel in New York. Doyle reist naar New York om de andere drie leden van The Arcanum bij elkaar te roepen, maar hij wordt gehinderd door een dikke domme politieman die het bestaat om eerst H.P. Lovecraft in een gesticht op te laten sluiten en vervolgens Harry Houdini te arresteren voor diverse nare moorden die de laatste tijd in New York hebben plaatsgevonden.

Uiteindelijk, na vele omzwervingen en complicaties, kan Abigail, de laatste engel, gered worden, maar daarmee is er nog geen einde gekomen aan de ellende. Het boek is nog niet terug en de snoodaard die achter alle plannen zit leeft nog. Alleen met hulp van heel veel magie – en een flinke stoet illusionisten en ander ‘vreemd’ volk – lijkt het te moeten lukken.

Qua sfeer deed dit boek mij, zoals gezegd, nogal denken aan Christopher Fowler en dat is een compliment. In dit verhaal rol je als lezer van de ene in de andere verrassing, en dat het allemaal heerlijk bij elkaar geraapte onzin is merk je na een paar hoofdstukken niet meer. Ondanks het hoge tempo en de onwaarschijnlijkheid van het geheel weet Wheeler de lezer mee te slepen in het verhaal en ziet hij ook nog kans om de karakters naar behoren uit te diepen. Zelfs humor wordt niet vergeten, alsmede een klein, heel klein vleugje vage erotiek. Kanttekening hierbij is wel dat als je nog nooit gehoord hebt van de vier hoofdpersonen, je een hoop mist in dit verhaal. Mocht je er echter drie van de vier – min of meer – kennen, zoek dan informatie over de vierde en begin beslist aan dit boek! Ik bofte, want H.P. Lovecraft is een favoriete auteur van mij en natuurlijk heb ik Conan Doyle gelezen en over Houdini en Laveau gelezen. Dat maakte het allemaal nog leuker! Aan de andere kant: je kunt je natuurlijk ook laten verrassen… Als een auteur zelf zijn hoofdpersonen verzint, kan je tenslotte ook geen achtergrondinformatie vinden.

Volgens een bekende site met recensies (www.allscifi.com) zijn de boeken die je ook nog kunt lezen als je The Arcanum leuk vindt: The Buried Pyramid van Jane Linskold, Seraphim van Michelle Hauf, Kiss of the Night van Sherrilyn Kenyon en Arena van Karen Hancock.