En ook voor fans van Diana Gabaldon

Vorige week vrijdag bracht de postbode mij een dik pak: Het verloren labyrint van auteur Kate Mosse is in deze vertaling maar liefst 528 pagina’s dik. Daarbij krijg je dan ook nog een leuke magnetische boekenlegger én het geheel ligt voor slechts € 18,95 in de winkel. Allemaal goede redenen om dit boek aan te schaffen. Nog betere redenen zijn echter vervat in het boek zelf: voor iedereen die ‘fan’ is van speurtochten naar de Heilige Graal en dergelijke is dit boek een onbetwiste aanrader. Dus zeer geschikt voor liefhebbers van Dan Brown (Da Vinci Code) en Katherine Neville (De acht) maar ook liefhebbers van boeken die zich in verschillende eeuwen afspelen: Als het verleden heden wordt (Barbara Erskine) en de Reiziger-serie van Diana Gabaldon.

Ik moet even zeggen dat ik noch het interview met Kate Mosse, noch de recensie die Kim over dit boek schreef, had gelezen voor ik aan het boek begon. De flaptekst hoef ik hier natuurlijk niet te herhalen, hoewel ik onmiddellijk geïntrigeerd werd toen ik deze gelezen had. Het boek zelf heb ik in de bekende ruk uitgelezen, want het is zeer goed in elkaar gezet en heel toegankelijk geschreven. Wat mij aansprak was het oog voor detail dat Kate Mosse toont, en dan vooral haar beschrijvingen van het licht en het landschap in het Frankrijk van de 12e én de 21e eeuw, en natuurlijk ook het intelligente gebruik van de langue d’Oc. Het is voor een leesgek en taalliefhebber heel leuk om gaandeweg het boek de overeenkomsten te zien tussen deze taal en het ‘nieuwe’ Frans. Overigens hoeven lezers die het Frans niet beheersen zich geen zorgen te maken want waar nodig wordt alles – zonder drammerig te worden – goed uitgelegd.

Waarom krijgt het boek dan toch vier sterren van mij in plaats van vijf? Ten eerste: voor mijn smaak vind ik het taalgebruik hier en daar een beetje ‘te’. Ik begrijp bijvoorbeeld niet waarom de auteur het steeds heeft over een ‘telefoontje’ als ze een mobiele telefoon bedoelt. Waarom niet gewoon ‘telefoon’? Verder vind ik de beeldspraak die de auteur gebruikt hier en daar nogal gekunsteld overkomen (te veel voorbeelden om hier neer te zetten). Ten tweede: ondanks alles had ik toch wel graag iets meer diepgang gezien in Alice. Alaïs komt veel beter uit de verf, terwijl Alice net zo belangrijk is. Nu heb ik soms toch het gevoel dat ik wat achtergrond mis bij bepaalde acties van Alice. Ook met andere belangrijke personages in het boek krijg ik als lezer niet zo’n binding als eigenlijk wel nodig is voor het ultieme leesplezier. Desalniettemin herhaal ik wat ik hierboven al heb gezegd: Het verloren labyrint is een onbetwiste aanrader.