Geweldig!

De aankondiging “The new mistres of thrillers’ op de voorkant van dit boek is deze keer nu eens niet overdreven. Integendeel, zij is volkomen waar. De kleur van jaloezie is spannend, interessant en gewoon ‘anders’. De kleur van jaloezie is het derde boek van Gay Longworth maar het eerste met Jessie Driver in de hoofdrol. Jessie heeft het niet gemakkelijk als jonge nieuwe rechercheur tussen al haar oudere mannelijke collega’s. Als zij dan ook op een dag de melding krijgt dat er langs de Thames een lijk gevonden is, is ze in eerste instantie verbijsterd als dit lijk blijkt te bestaan uit louter een skelet zonder hoofd. Zij verdenkt haar oudere collega’s er sterk van een grapje met haar uit te willen halen en dus doet ze of haar neus bloedt en haalt ze alles uit de kast. Ze belt om een patholoog, laat de hele omgeving uitkammen, alle ‘getuigen’ verhoren en maakt zich dus ontzettend druk. Tot hilariteit van haar collega’s, die er dan wel niks mee te maken hebben, maar het toch heel grappig vinden. Gelukkig krijgt Jessie al direct hulp van Niaz Ahmet, een jonge agent die een opmerkelijk speurderstalent blijkt te hebben.

Aan de hand van – jawel – de borstimplantaten die naast het skelet liggen, wordt al snel het slachtoffer geïdentificeerd. Zij blijkt een rijke juf, die zich verbeeldt een actrice te zijn maar die in werkelijkheid niet veel meer voorstelt dan een opgetutte junkie. Jessie spoedt zich naar de echtgenoot van deze dame, die zelf ook al beroemd is geworden als popster. Zij treft een hoogst eigenaardig huishouden aan. Als dan enige tijd later nog een lijk gevonden wordt, dat verband schijnt te houden met het eerste, begint voor Jessie een tijd waarin ze op haar Virago van hot naar haar door Londen scheurt. Dit tot verdriet soms van haar vriendin Maggie met wie ze een flat deelt.

Geweldig, zoals Gay Longworth deze Jessie, haar vriendin Maggie en andere belangrijke personen heeft neergezet. Hier staat een vrouw! En die vrouw raakt dan betrokken bij een zeer ingewikkeld moordcomplot, dat echter stapje voor stapje zonder al te veel overbodige uitleg ontrafeld wordt. Geen getut en gemuts, geen onwaarschijnlijkheden, een grote portie spanning en diverse draaien in het verhaal waardoor je het eind niet ziet aankomen. De vriendinnen Jessie en Maggie lijken elkaars tegenpool, maar kunnen dingen tegen elkaar zeggen die alleen zusjes of heel goede vriendinnen tegen elkaar zouden kunnen zeggen. Hun band is heel goed zonder dat het truttig wordt. En de mannen in het verhaal, ach de mannen… die zijn rustig, slim en soms grappig (Niaz), of gewoon woest aantrekkelijk (P.J.) of ‘ruwe bolsters met blanke pit’ (de collega’s van Jessie), maar nooit platte figuren. Ze krijgen al snel na hun introductie een eigen ‘smoel’.

Over de plot moet bijzonder nagedacht zijn. Het gegeven dat iemand mensen vermoordt die zich meer een ster wanen dan dat ze zijn, is niet nieuw. Maar deze keer moet de speurder wel alles uit de kast trekken om de goede verbanden te vinden en wordt de lezer langzaam maar zeker meegezogen in het verhaal.