Het blijft spannend en bijzonder

Zelden las ik een boek met zo’n grillig plot, waar alle eindjes zo netjes aan elkaar worden geknoopt. De sobere stijl waarmee Ruth Rendell de volslagen verknipte Teddy neerzet, de sfeerbeschrijvingen… alles is af in dit boek. Het griezelige is dat ik ooit eens een kennis heb gehad, die een kindje had geadopteerd dat net zo opgroeide als Teddy. Aardige simpele ouders, die geen flauw benul hadden van het feit dat je met een kind meer moet doen dan het schoonhouden en voeden. Met dat kindje kwam het uiteindelijk redelijk goed, omdat het al na enkele jaren bij mijn kennis in een leuk druk gezin terechtkwam, maar met Teddy loopt het dus finaal verkeerd af. En dat terwijl hij er dus in dit geval niets aan kan doen dat hij een psychopaat is… Wat bij mij de vraag bovenbracht: zouden er nog meer zo zijn? Francine is gewoon een mutsje. Ze is het slachtoffer van de angsten van de mensen om haar heen. Als ze probeert daar iets aan te doen, wordt haar verweten dat ze niet deugt. Voorwaar genoeg voorwaarde om dan maar helemaal niks te doen.

En dan de plot als geheel: hoe prachtig en bijzonder vind ik het motief van de ring, die het verhaal begint en eindigt, verwerkt in het dubbele tragische liefdesverhaal (van Teddy en Francine, van Harriet en Marc). Met wat een inzicht beschrijft Rendell hoe Julia ten onder gaat aan haar (waan)ideeën… en hoe passief de vader van Francine daar onder blijft.

Ook bij herlezen blijft het spannend en bijzonder. Voor mij voorlopig mijn favoriete Rendell!