Geen schoonheidsprijs

Ook dit 'toevluchtsoord' heeft godsdienstige wortels. Hoezo 'ook': nu, lees mijn recensie van Toevluchtsoord van Frances Fyfield. Daar is het een klooster, hier is het maar liefst een hele stad: Jeruzalem.

Toevluchtsoord is het zesde boek van Faye Kellerman waarin Pete en Rina Decker de hoofdrol spelen. Het boek is in 1994 geschreven. Verschillende van de boeken over Pete en Rina die hierna verschenen zijn, zijn al vertaald. Helaas heb ik geen antwoord van de uitgeverij gekregen op mijn vraag waarom men de boeken niet in chronologische volgorde vertaald. Het is best een beetje vreemd om te zien dat in dit deel Hannah net is geboren, terwijl ze in andere delen al een vrolijke kleuter is. Het mag een detail zijn, zulke dingen vind ik belangrijk. Eén van de leuke dingen aan het lezen over Pete en Rina is, dat je als lezer lekker kan meeleven met hen. Tenminste, als je Engels leest, want dan lees je de boeken gewoon zodra ze uitkomen. De lezers die liever op de vertaling wachten, worden dus bij elk deeltje dat uitkomt weer op het verkeerde been gezet.
Maar goed: toevluchtsoord dus. Het oord waar mensen heen gaan als ze zich niet veilig voelen. Dov en Gil Jalom, zonen van een bekende diamanthandelaar en zijn lieftallige vrouw, voelen zich niet veilig meer in Amerika en vluchten naar Israël. Aangezien ze dat natuurlijk niet rondvertellen, duurt het even voordat Peter en Rina Decker de verdwijning van de jongens in verband brengen met de moord op hun ouders. De lichamen van de ouders zijn namelijk goed verstopt. En wat de verdwijning van een jeugdvriendin van Rina, compleet met haar vier kinderen, met deze zaak te maken heeft, wordt ook niet een-twee-drie duidelijk. Wel duidelijk wordt het, dat Pete en Rina door deze zaak gedwongen samen naar Israël gaan, waar ze verstrikt raken in een internationaal complot met politieke achtergronden.

Eigenlijk komt dit deel uit de serie wat traag op gang. De eerste vreemde gebeurtenissen volgen elkaar in flink tempo, maar het middelste gedeelte, als Pete en Rina tenslotte beslissen dat zij naar Israël moeten afreizen, is ronduit traag te noemen. En vervolgens is de ontknoping wel weer een beetje gehaast, met een zwaar politieke achtergrond, waar op de laatste pagina´s nog een ´human interest´ sausje overheen is gegoten. Dus, hoewel vakkundig in elkaar gezet, verdient dit boek geen schoonheidsprijs en is het mijns inziens ook niet het beste uit de serie. Voeg daarbij de rommelige vertaling, waarvan ik toch wat voorbeelden wil geven, en u begrijpt waarom ik dit deel ´maar´ drie sterren geef. Slordigheden: op pagina 26 komt Pete Decker een huis binnen. Een groot huis. Hij beschrijft de kamers: zitkamer rechts van de hal, eetkamer links, huiskamer rechtdoor. Decker beschrijft eerst de kasten in de hal. Vervolgens loopt hij rechts de zitkamer in. Daar staat ook weer van alles, waaronder grote ´combinatiesofa´s´. Dat is dus gewoon een set van een drie- en tweezitter, zoals wij die ook kennen. Vervolgens loopt Decker terug door de hal, en belandt hij via de eetkamer in een voorraadkamer en dan in de keuken. Hmmm…. Stel je voor: een mooie eetkamer en een prachtige keuken. Die wil je toch niet gescheiden houden door een voorraadkamer? Het is toch niet logisch om die kamer daar te hebben? Dan beschrijft Kellerman nog een bijkeuken, een achterportaal en – presto! – een woonkamer. Toen was ik het spoor bijster. Ik weet dat Amerikanen in grote huizen andere benamingen gebruiken voor hun kamers dan wij doen. Maar ik vind het heel slordig om dit niet even netjes na te kijken.

Verderop in het boek wordt voortdurend gesproken over ´lockers´. Luiheid, niets dan luiheid, om dit woord niet te vertalen. Lockers zijn gewoon kleine afsluitbare kastjes of kluisjes, die je op scholen en in kantoren kunt tegenkomen. Ik weet dat de jeugd van tegenwoordig het graag over hun ´locker´ heeft, in navolging van Amerikaanse jeugd, maar ik vind dit geen reden om dit woord maar gelijk maar onvertaald te laten. Dit waren een paar voorbeelden. Ik kreeg nog wel vaker een onbehaaglijk gevoel bij het lezen, voor mij een teken dat er iets niet klopt in de vertaling. Jammer!