BIjzonder interessant

Alweer een Ier die zijn boeken in Amerika laat spelen… Na John Connolly nu dan Michael Collins. In elk geval staat deze overeenkomst tussen beide heren garant voor topkwaliteit. Er zijn natuurlijk ook verschillen: waar John Connolly een soms haast barokke stijl hanteert, weet Michael Collins zijn verhaal soberder, haast simpel, neer te zetten. Maar zoals ik verloren raakte in het werk van Connolly, zo raakte ik ook verloren in De wederopstandelingen.

Wat mij voornamelijk raakte in dit boek (behalve het verhaal zelf) was de sfeer. De diepe treurigheid en ellende van het ´normale´ Amerikaanse bestaan. De leegheid, het gebrek aan normale emoties… Het begin al direct: op het omslag staat ´Frank en zijn gezin besluiten naar het noorden te rijden om de aanspraken van zijn neef op de erfenis te betwisten en het verleden op te rakelen.´ Klinkt simpel. Je verwacht op de een of andere manier dat die Frank rustig naar huis wandelt en tegen zijn vrouw en kinders zegt: ´Kom, pak in, we stappen in de auto en rijden naar het noorden.´ Nee dus. In de eerste alinea van het boek lezen we al dat Frank geen geld heeft voor de reis, en zelfs auto´s moet stelen om er te komen. Waardoor je dus onmiddellijk aan het denken wordt gezet: waarom heeft die man geen geld? Waarom steelt hij auto´s? Deugt die man wel? Hoe zit dat met zijn gezin? Ook op diezelfde eerste pagina meldt de hoofdpersoon al dat hij heel veel te klagen heeft over zijn vrouw, die getrouwd is geweest met een man die in de dodencel zit. Gezellig gezinnetje, denk je dan. Vergeet echter niet, de gemiddelde Amerikaan leeft echt zo. Men doet maar wat, zonder fatsoenlijke opleiding of baan. Kan je je voorstellen dat een Nederlander zomaar z´n baan opgeeft en bijvoorbeeld naar Italië rijdt en daar op een kamertje gaat wonen? Nee toch? Frank Cassidy doet echter iets dergelijks. En neemt daarbij ook nog z´n vrouw en twee jonge zoons mee. En ze vinden het redelijk normaal!

In De wederopstandelingen wordt ons een heel interessant kijkje gegund in het leven van een paar mensen die welhaast echt lijken, in plaats van figuren in een boek. Helemaal jeuk kreeg ik ervan, om te lezen hoe het Frank vergaat als hij met z´n neef belt, met wie hij nota bene is opgegroeid. Het is niet dat die mensen geen emoties hebben, het is meer dat ze ze op een volkomen verkeerde manier gebruiken.

Eigenlijk kan ik het niet uitleggen, mijn gevoel bij dit boek. Ik kan wel zeggen dat ik het in de spreekwoordelijke enkele adem heb uitgelezen. Ik kan ook zeggen dat het bijzonder interessant was. Spannend? Niet echt. Wel lekker broeierig, en de nieuwsgierigheid naar de afloop is er al snel. En dan vooral het enorme inzicht wat Michael Collins heeft in ´gewone´ mensen. Subliem. Onnodig om te zeggen dat het plot uitstekend in elkaar zit en dat het boek naar behoren een tamelijk verrassende afloop heeft.

Hier en daar vond ik een rafeltje in de vertaling en helaas vind ik het omslag, hoewel stijlvol, wat donkertjes uitgevallen. Ik hoop echter dat dat niemand zal afschrikken het boek aan te schaffen. Ik verheug me nu al op het volgende boek van deze auteur.