Een verhaal dat verteld moest worden.... voor het te laat is!

In 1944, direct na de bevrijding van het zuiden van Nederland, meldt de zeventienjarige Harry Akkermans zich als oorlogsvrijwilliger om de rest van Nederland te helpen bevrijden. Hij wordt uiteindelijk naar Indië gestuurd om daar tegen de opstandige Indonesiërs te vechten, iets wat hem steeds meer tegen gaat staan.
Ilse Akkermans is er in geslaagd een algemeen beeld te schetsen van wat de oorlogsvrijwilligers doormaakten: zowel wat betreft hun opleiding en onzekerheid over het einde van hun taak, als de daadwerkelijke gevechtshandelingen, incl. het groeiende innerlijke verzet tegen deze taak waarvoor ze niet gekozen hadden en die hun steeds meer tegen de borst stuitte, bij de meesten althans.
Dit verhaal moest inderdaad eindelijk eens verteld worden, vòòr de laatste getuigen voor altijd zwijgen. Het is moedig van zowel Ilse, als van haar vader Harry Akkermans om deze zware taak op hun schouders te nemen.

Door de objectieve en goed gedocumenteerde weergave van de gebeurtenissen af te wisselen met de persoonlijke brieven en citaten uit de dagboeken voorkomt Ilse Akkermans dat het een te statisch verhaal wordt. Ook al weet de lezer vooraf dat Harry de oorlog in Nederlands-Indië overleefd heeft, blijft er daardoor een zekere spanning bestaan. Duidelijk is dat de wanhoop aan beide zijden toeneemt en dat men die voor de ander tracht te verbergen. De brieven van zijn vader zijn het mooist. Zijn moeder is duidelijk niet zo gewend aan brieven schrijven, maar ze brengt desondanks wel over hoezeer ze haar oudste zoon mist. Triest is ook het wegraken van postpakketjes, brieven en de censuur die echte communicatie belemmert.

Over blijft tenslotte de vraag: zijn Harry en zijn makkers erin geluisd, konden zij weten wat er in de kleine lettertjes van hun contract stond? Daar stond dat hun contract tijdens de looptijd veranderd mocht worden. En dat gebeurde ook, zonder dat de vrijwilligers het in de gaten hadden, waardoor ze ook na afloop van de oorlog tegen Japan in dienst gehouden konden worden voor een heel andere oorlog....

Harry heeft het overleefd, mede dankzij een degelijke opleiding , moed en inzicht en een grote dosis geluk. Veel van zijn makkers niet. Het is goed dat dit verhaal verteld is. Daar mogen we Ilse en Harry Akkermans dankbaar voor zijn. Misschien is het boek tevens een startpunt voor zowel andere zwijgzame oorlogsvrijwilligers, als de dienstplichtigen van toen, om eindelijk eens met hun naasten te praten, voor het niet meer kan....

Mijn hele recensie is te vinden op: http://mijnboekenkast.blogspot.nl/2014/10/ilse-akkermans-bestemming-soerabaja-een.html