Lezersrecensie
De kracht van het vertellen van verhalen
Een romantisch en liefdevol verhaal over rouwen en afscheid nemen, over schuldgevoelens en loslaten, om opnieuw verder te kunnen en weer lief te hebben. En toch ook een spannend verhaal.
Het boek bestaat uit drie delen. Het eerste deel bevat de dagboekaantekeningen van Valérie (tussen september 1997 en januari 1998), die zich dan voornamelijk in Parijs bevindt. Alleen tijdens de Kerstvakantie is ze enige dagen in haar geboortedorp. In het tweede deel staan de brieven die Jean-Michel schrijft vanuit Luberon (tussen juli en november 1998), de meeste aan zijn vriend Eric, de laatste paar aan Valérie. In het laatste deel is het september 2003. Het omvat 1 hoofdstuk met een brief van Jean-Michel aan Eric, waarin hij de stand van zaken op dat moment beschrijft.
Een aparte structuur, die goed werkt. We lezen de gedachten en gevoelens van Valérie, zonder echt te weten te komen wat er precies gebeurd is, dat haar zo in zijn greep houd. We moeten het met schaarse uitlatingen doen en er zelf een verhaal van maken. Het is geen pathetisch dagboek geworden, maar een teder en poëtisch verwoord verslag van een innerlijke strijd. Ook zonder precies te weten wat er gebeurd is, voel je met haar mee en blijf je benieuwd naar de reden. Een subtiele manier van de spanning opbouwen.
Dan wisselt het perspectief naar Jean-Michel: hij blijkt naar het dorp van Valérie gegaan te zijn. Als reden aan zijn redacteur geeft hij op dat hij het onopgeloste jachtongeval nader wil onderzoeken. Hij probeert contact te krijgen met de dorpsbewoners, maar dat blijkt erg moeilijk. Niemand wil er over praten. Als hij langer in het dorp verblijft, ziet en hoort hij genoeg om een vermoeden te krijgen. Maar er zijn veel verhalen in het dorp, niet alleen over het everzwijn. Wat is waarheid, wat verzinsel, wat een mythe?
Het vertellen van verhalen is een belangrijk thema in dit boek. Ook Jean-Michel vertelt: twee verhalen over dezelfde gebeurtenis. Het eerste kondigt hij aan in een brief aan Eric, als een objectief verhaal voor het tijdschrift waarin het ongeval rationeel verklaard wordt. Het tweede verhaal is voor Valérie: het verhaal over de ware toedracht van het ongeval, maar waarin hij ook op een subjectieve wijze probeert te reconstrueren wat er die avond ervoor gebeurd kan zijn en zo tegelijkertijd Valerie probeert te bevrijden van de gedachte dat alles anders was geweest, als ze.... Een liefdevol en troostend verhaal dat hij haar in een brief toestuurt.
Dit is zo'n boek dat je echt tweemaal moet lezen. Als je de afloop van het verhaal eenmaal kent, worden de dagboekaantekeningen veel indringender en ontdek je parallellen tussen de verschillende verhalen en gebeurtenissen die je in een zich opbouwende spanning onderweg misschien gemist hebt.
Mijn hele recensie kun je hier lezen:
http://mijnboekenkast.blogspot.nl/2016/04/isabelle-rossaert-dat-is-wat-ik-bemin.html
Het boek bestaat uit drie delen. Het eerste deel bevat de dagboekaantekeningen van Valérie (tussen september 1997 en januari 1998), die zich dan voornamelijk in Parijs bevindt. Alleen tijdens de Kerstvakantie is ze enige dagen in haar geboortedorp. In het tweede deel staan de brieven die Jean-Michel schrijft vanuit Luberon (tussen juli en november 1998), de meeste aan zijn vriend Eric, de laatste paar aan Valérie. In het laatste deel is het september 2003. Het omvat 1 hoofdstuk met een brief van Jean-Michel aan Eric, waarin hij de stand van zaken op dat moment beschrijft.
Een aparte structuur, die goed werkt. We lezen de gedachten en gevoelens van Valérie, zonder echt te weten te komen wat er precies gebeurd is, dat haar zo in zijn greep houd. We moeten het met schaarse uitlatingen doen en er zelf een verhaal van maken. Het is geen pathetisch dagboek geworden, maar een teder en poëtisch verwoord verslag van een innerlijke strijd. Ook zonder precies te weten wat er gebeurd is, voel je met haar mee en blijf je benieuwd naar de reden. Een subtiele manier van de spanning opbouwen.
Dan wisselt het perspectief naar Jean-Michel: hij blijkt naar het dorp van Valérie gegaan te zijn. Als reden aan zijn redacteur geeft hij op dat hij het onopgeloste jachtongeval nader wil onderzoeken. Hij probeert contact te krijgen met de dorpsbewoners, maar dat blijkt erg moeilijk. Niemand wil er over praten. Als hij langer in het dorp verblijft, ziet en hoort hij genoeg om een vermoeden te krijgen. Maar er zijn veel verhalen in het dorp, niet alleen over het everzwijn. Wat is waarheid, wat verzinsel, wat een mythe?
Het vertellen van verhalen is een belangrijk thema in dit boek. Ook Jean-Michel vertelt: twee verhalen over dezelfde gebeurtenis. Het eerste kondigt hij aan in een brief aan Eric, als een objectief verhaal voor het tijdschrift waarin het ongeval rationeel verklaard wordt. Het tweede verhaal is voor Valérie: het verhaal over de ware toedracht van het ongeval, maar waarin hij ook op een subjectieve wijze probeert te reconstrueren wat er die avond ervoor gebeurd kan zijn en zo tegelijkertijd Valerie probeert te bevrijden van de gedachte dat alles anders was geweest, als ze.... Een liefdevol en troostend verhaal dat hij haar in een brief toestuurt.
Dit is zo'n boek dat je echt tweemaal moet lezen. Als je de afloop van het verhaal eenmaal kent, worden de dagboekaantekeningen veel indringender en ontdek je parallellen tussen de verschillende verhalen en gebeurtenissen die je in een zich opbouwende spanning onderweg misschien gemist hebt.
Mijn hele recensie kun je hier lezen:
http://mijnboekenkast.blogspot.nl/2016/04/isabelle-rossaert-dat-is-wat-ik-bemin.html
1
Reageer op deze recensie
Meer recensies van JannieTr
Gesponsord
Deze thriller trekt je razendsnel mee in een complot met onbetrouwbare staatslieden met hun eigen agenda's, internationale conflicten en hoogoplopende bedreigingen voor de samenleving.
