Lezersrecensie
De laatste kamer is ronduit aangrijpend
Net als zovelen kende ik de naam Frans Pointl (1933-2015) en ook de titel van zijn bekendste verhalenbundel (De kip die over de soep vloog - 1989). Maar pas toen ik 2 jaar geleden een interview met hem las (zie art. VPRO boeken uit 2013: Boeken voor Frans Pointl) besloot ik toch maar eens iets van hem te lezen. Het heeft echter nog tot aan zijn overlijden in oktober van dit jaar geduurd voor ik me dat voornemen herinnerde. Het werd De laatste kamer (2013), zijn laatste verhalenbundel, die tevens de aanleiding was tot het bovengenoemde interview.
De late kennismaking met zijn verhalen is me goed bevallen. Ik heb begrepen dat ze voor een deel autobiografisch zijn, d.w.z. op de werkelijkheid gebaseerd, maar niet per se daarmee overeenkomend. De bundel bestaat uit 4 delen. Deel I: We volgen min of meer het leven van een jongen (Frans, 7 jaar, samenwonend met zijn moeder) van tot en met het moment dat hij als kostganger ergens terecht komt. (Uit de biografie blijkt dat Frans P. zijn Joodse (in de oorlog getraumatiseerde) moeder tot haar dood in 1953 verzorgd heeft. Daarna woonde hij jarenlang op verschillende adressen op kamers). Deel II: Grotendeels verzonnen en licht absurdistische verhalen, met de nodige humor. Deel III: Het verhaal De laatste kamer, zeer autobiografisch, over zijn leven in het verpleeghuis. Deel IV: Gedichten.
In de eerste twee delen hanteert F.P. een prettige, heldere vertelstijl, met onderkoelde humor.
"Aan de overkant schommelde een corpulente teckel met afstandsbediening: aan het uiteinde van zijn riem voerde hij of zij een lange magere vrouw met zich mee. Ze was een jaar of zestig, had altijd veel make-up op, daar kon een banketbakker een taart mee glazuren".
De verhalen uit het tweede deel doen me af en toe aan die van Belcampo denken. Het eerste (De terugkeer van Opa Mendes) gaat over Grootvader die terugkomt uit de hemel, maar niet als zodanig past in de visie van gezagsdragers die hem als een gek of een bedrieger beschouwen en die tenslotte besluit maar weer naar het hiernamaals te vertrekken. Een heerlijk verhaal!
Deel III: De laatste kamer is ronduit aangrijpend. Al probeert hij er af en toe wat humor in te leggen, het cynisme wint het toch geregeld. Het verdriet, het gemis, het afhankelijk zijn wordt op een quasi zakelijke manier verteld. Toch raakte het me diep en kan ik heel goed begrijpen, dat hij er genoeg van had om zo nog verder te leven.
........
Hele recensie lezen? Klik hier: http://mijnboekenkast.blogspot.nl/2015/11/frans-pointl-de-laatste-kamer.html
De late kennismaking met zijn verhalen is me goed bevallen. Ik heb begrepen dat ze voor een deel autobiografisch zijn, d.w.z. op de werkelijkheid gebaseerd, maar niet per se daarmee overeenkomend. De bundel bestaat uit 4 delen. Deel I: We volgen min of meer het leven van een jongen (Frans, 7 jaar, samenwonend met zijn moeder) van tot en met het moment dat hij als kostganger ergens terecht komt. (Uit de biografie blijkt dat Frans P. zijn Joodse (in de oorlog getraumatiseerde) moeder tot haar dood in 1953 verzorgd heeft. Daarna woonde hij jarenlang op verschillende adressen op kamers). Deel II: Grotendeels verzonnen en licht absurdistische verhalen, met de nodige humor. Deel III: Het verhaal De laatste kamer, zeer autobiografisch, over zijn leven in het verpleeghuis. Deel IV: Gedichten.
In de eerste twee delen hanteert F.P. een prettige, heldere vertelstijl, met onderkoelde humor.
"Aan de overkant schommelde een corpulente teckel met afstandsbediening: aan het uiteinde van zijn riem voerde hij of zij een lange magere vrouw met zich mee. Ze was een jaar of zestig, had altijd veel make-up op, daar kon een banketbakker een taart mee glazuren".
De verhalen uit het tweede deel doen me af en toe aan die van Belcampo denken. Het eerste (De terugkeer van Opa Mendes) gaat over Grootvader die terugkomt uit de hemel, maar niet als zodanig past in de visie van gezagsdragers die hem als een gek of een bedrieger beschouwen en die tenslotte besluit maar weer naar het hiernamaals te vertrekken. Een heerlijk verhaal!
Deel III: De laatste kamer is ronduit aangrijpend. Al probeert hij er af en toe wat humor in te leggen, het cynisme wint het toch geregeld. Het verdriet, het gemis, het afhankelijk zijn wordt op een quasi zakelijke manier verteld. Toch raakte het me diep en kan ik heel goed begrijpen, dat hij er genoeg van had om zo nog verder te leven.
........
Hele recensie lezen? Klik hier: http://mijnboekenkast.blogspot.nl/2015/11/frans-pointl-de-laatste-kamer.html
1
Reageer op deze recensie
Meer recensies van JannieTr
Gesponsord
Deze thriller trekt je razendsnel mee in een complot met onbetrouwbare staatslieden met hun eigen agenda's, internationale conflicten en hoogoplopende bedreigingen voor de samenleving.
