Een ontroerend boek, dat nog lang na zeurt in je hoofd

Hoe geef je vorm aan een boek dat zoveel wanhoop, verdriet en onmacht weergeeft? Hoe zorg je ervoor dat het niet te zwaar wordt om te lezen? In de titel tracht Erwin Mortier al iets van zijn ideeën daarover op de lezer over te brengen. "Gestameld" wijst op de moeizame zoektocht naar woorden, zowel bij de moeder (die steeds meer haar taal kwijt raakt) als bij de schrijver die moeite heeft duidelijk te maken wat er ondertussen met hemzelf gebeurt. "Liedboek" is eigenlijk een kerkelijke term, getijden ook. Het is hier de Lofzang op de moeder, haar Leven en Lijden, over hoe ze was en over wat er nu met haar gebeurt. Ook "Getijden" is een kerkelijke term, voor de gebeden die monniken enkele malen per dag op vaste tijden bidden.
Zo ziet dit boek er ook uit. Met veel witregels, korte stukjes tekst en de rest van de bladzijde leeg. Alsof Mortier geregeld korte overpeinzingen heeft geschreven, die om bezinning vragen. Soms herinneringen, soms dilemma's, soms liefdevolle handelingen. Vaak ook wanhoop, verdriet, verzet tegen het onvermijdelijke.
De taal waarin Mortier dit wrede proces beschrijft is bijzonder. Bij vlagen poëtisch, geregeld heel beeldend en soms emotioneel. Niemand blijft onberoerd bij dit relaas, want dat is het enig juiste woord voor dit samenstelsel van indrukken, gedachten en gevoelens.
Voor de gehele recensie zie:
http://mijnboekenkast.blogspot.nl/2015/12/erwin-mortier-gestameld-liedboek.html