Een dun boekje met een zware inhoud

Geen ingewikkeld verhaal, ook geen verhaal dat onbekend is. En toch, als je Het bittere kruid leest, voel je een toenemende beklemming. Dat komt door de manier van vertellen. Minco wordt vooral bewonderd om haar zuivere en sobere taalgebruik. 'Haar proza,' aldus criticus Michiel Krielaars in 2015, 'leest bijna alsof het gisteren werd geschreven, zo helder en indringend is het, zo goed van sfeer en zo vol verdiepende waarnemingen." Volgens Krielaars weet Minco 'het tragische luchtig op te dienen' door zich te concentreren op 'het kleine, ogenschijnlijk onbelangrijke', dat zodoende 'des te schrijnender' aandoet."
Ik kan dat alleen maar beamen. Dit debuut greep me enorm aan, terwijl ze nergens rechtstreeks op je gevoel werkt. Of lijkt te werken, want dat gebeurt natuurlijk toch: door onze wetenschap achteraf en het opbouwen van de spanning van het sluipenderwijs sluiten van het net. Je voelt je machteloos, zou willen roepen: onderduiken, nu! Maar zelfs als ze dat wil, blijkt dat nog niet zo eenvoudig. Ik geloof niet dat er een ander boek is dat zo goed weergeeft wat er gebeurde en hoe zowel de Joden zelf als de rest van de bevolking ermee omgingen. Voor de oorlog, in de oorlog en na de oorlog.
Als er één boek is dat huidige generaties iets bij kan brengen over wat deze periode teweeg gebracht heeft, dan is het dit kleine boekje wel. Ik hoop dat ze het nog lang op hun leeslijst blijven zetten, omdat het zo dun is. Om te ontdekken dat een dun boekje een hele zware inhoud kan verbergen. En om stil te staan bij wat er nu gebeurt in de wereld om hen heen.
Hele recensie lezen: zie:https://mijnboekenkast.blogspot.com/2018/08/marga-minco-het-bittere-kruid.html