Waartoe mensen in staat zijn....

Wraakzucht en ontevredenheid met het eigen leven zijn de voornaamste thema's in de drie lange verhalen in deze bundel. Ze zijn goed opgebouwd en geven een originele kijk op waartoe mensen in staat zijn: hun eigen onvrede uitleven, afreageren of verdringen door manipulatie van hun naasten.

Eigenlijk zijn het gruwelijke verhalen, als je de consequenties van hun gedrag voor de weerloze en/of onschuldige slachtoffers bekijkt: een kind, een echtgenote, een stervende oom. Door te overdrijven en er luchtig, met de nodige humor over te schrijven worden de zwaarmoedige verhalen met lugubere, surrealistische trekjes prachtige schetsen die je aanzetten tot nadenken over wat mensen elkaar aan kunnen doen als ze zelf ongelukkig zijn.

In het eerste verhaal Lastmens maken we kennis met Wieke die getrouwd is en fulltime moeder, terwijl dat eigenlijk haar wens niet was. Haar dochtertje Freya is 3 jaar. Van haar vader (die veel weg is) krijgt ze een pop die ze Lastmens noemt. Op een dag in de buurtzandbak leert Wieke de aupair Dikieledi kennen die haar door een misverstand aanziet voor een collega. Ze laat het maar zo, maar dat is het begin van een reeks gebeurtenissen die ze niet meer in de hand heeft. Ze begint te ontdekken hoe ze zich door Freya en de omstandigheden laat leven en neemt een radicaal (en voor de lezer onvoorspelbaar) besluit. Hartverscheurend naar het kleine meisje, maar (en dat is het knappe van haar manier van schrijven) je hebt ook medelijden met Wieke en je zou beiden zo graag willen helpen. Denkend aan De weg naar zee zie ik parallellen: hoe eenzaam kan een mens zijn en hoe gemanipuleerd door anderen en de omstandigheden om tot zulk gedrag te komen?

Meer lezen over dit boek? Zie mijn weblog: http://mijnboekenkast.blogspot.nl/2015/06/elke-geurts-lastmens.html