Korte verhalen die nog lang nazingen...

Het proza van Elke Geurts blijft fascineren, of het nu in de vorm van een roman (De weg naar zee) of van korte verhalen gegoten wordt. Misschien zijn de korte verhalen wel heftiger, omdat je steeds opnieuw geconfronteerd wordt met een situatie die normaal lijkt, maar gaandeweg steeds beklemmender wordt en veelal eindigt met een open einde waar je nog lang over kunt dubben. Soms lukte het me niet om meer dan 2 verhalen op een avond te lezen. Dat een kort verhaal je nog zo lang bezig kan houden is op zich al bijzonder. En hoewel ik uitkijk naar een nieuwe roman, weet ik eigenlijk niet of dit misschien wel is wat ze het beste kan: intrigerende korte verhalen schrijven.

De titel van de bundel is Lastmens, naar het meest aangrijpende verhaal uit de vorige bundel. Ook bij de tweede keer lezen werd ik geraakt: door de moeder die eigenlijk geen kind wilde, die niet goed weet hoe ze haar op moet voeden, besluit zich als haar au-pair te gaan gedragen en de kilheid waarmee ze haar kind bejegend. Je begrijpt hoe het zo uit de hand kon lopen, maar niet dat ze niet vermurwd wordt door de peuter die het allemaal niet meer begrijpt en de altijd afwezige vader net zo mist als haar moeder.
Is dit een absurd verhaal? Nee, ongelooflijk, maar niet ondenkbaar. Het thema past bij de andere verhalen uit de bundel met meestal vrouwen of meisjes in de hoofdrol. Allemaal lijden ze onder het gezinsleven en/of de familierelaties. Vaders, ooms, minnaars ze vormen doorgaans een bedreiging of belemmering van hun ontplooiing of geluk.

Wat als een onschuldig beschrijving van een normaal leven begint, verandert ongemerkt is een wurgende toestand waarvan niet helemaal duidelijk is of die echt gebeurt (zou best kunnen), gefantaseerd wordt, gevreesd wordt (in gedachten), een nachtmerrie blijkt. De grens van waar de werkelijkheid overgaat in fantasieën, hallucinaties e.d. is soms moeilijk te ontdekken.

Alleen wie zelf over voldoende fantasie beschikt, kan zich mee laten slepen door het verhaal, kan aanvaarden dat het echte leven soms absurder is dan wat je zou kunnen fantaseren. Kan aanvaarden dat jouw werkelijkheid niet die van een ander hoeft te zijn. En dat maakt tevens het open einde van de meeste verhalen zo gruwelijk en benauwend. De consequenties van doordenken na de laatste zin, zijn soms angstaanjagend: Denkt ze maar dat oom de baby iets aangedaan heeft, is het haar angst die dat spookbeeld oproept? Of is er echt iets helemaal mis gegaan?

De hele recensie lezen? Zie:
http://mijnboekenkast.blogspot.nl/2016/01/elke-geurts-lastmens-andere-verhalen.html