Een duik in het verleden

EEN DUIK IN HET VERLEDEN

Verrassend. Dat is het passende woord om deze literaire thriller van Simone van der Vlugt, een van de grootste Nederlandse thrillerschrijfsters, te omschrijven. Met een beetje tegenzin begon ik twee weken geleden met het lezen van dit boek, omdat ik normaalgezien niet zo’n lezer ben. Onterecht, blijkt nu. De reünie heeft mij doen huiveren, lachen maar vooral aangegrepen van pagina één tot 336.

Sabine Kroese vertelt vanuit haar eigen standpunt in het heden. Het verleden wordt verteld door middel van flashbacks. Ze heeft het niet gemakkelijk gehad vroeger. Ze werd in de middelbare school zwaar gepest door haar ex-beste vriendin, Isabel, die op een dag verdween en nooit meer teruggezien werd. Deze periode heeft ze nu echter uit haar leven gebannen. Na een zware black-out door stress op het werk en het emigreren van haar ouders en geliefde broer gaat ze nu terug parttime werken. Ze ontmoet een leuke jongen en haar leven lijkt weer een beetje op de been te komen, tot een aankondiging van een middelbare schoolreünie haar leven weer op zijn kop zet. Deze rakelt de verdrongen herinneringen van de verdwijning terug op, en ook de schuldgevoelens die daarbij kwamen kijken. Want zou dit alles wel gebeurd zijn als Sabine met Isabel naar huis was gefietst? Sabine heeft een vermoeden dat ze wel eens meer zou kunnen weten over de verdwijning, er komen meer en meer herinneringen boven drijven. Ze heeft blijkbaar alles wat ze wist van Isabel’s verdwijning verbannen uit haar geheugen, omdat dit te traumatisch voor haar was. Vanaf nu zal ze deze flitsen van herinneringen die langzaam zichtbaarder worden niet meer loslaten totdat ze achter de echte waarheid komt.

Met een nog aanslepende depressie, een verleden waar je nota bene niets anders bij zou verwachten, de clichématige liefdesdriehoek en een parttime job waarbij je collega’s je het leven nog zuurder maken, doet het boek op het eerste zicht lijken op een goedkoop stationsromannetje. Daarnaast komt echter de complexe werking van het geheugen en de zoektocht naar wat er zich daarin verschuilt kijken, die al deze factoren daarbij betrekken en bij alles naar de echte waarheid doet verlangen.

Verschenen in 2004 bij uitgeverij Anthos, is De reünie een modern, zeer herkenbaar boek, aangezien depressies en black-outs steeds meer voorkomen en Sabine een gewone vrouw van in de 20 is, die in een klein appartementje woont met een gewone job als secretaresse. De soms ietwat sarcastische en droge humor van Sabine zorgt voor een komische noot, maar de spanning is over heel het boek aanwezig. De nieuwsgierigheid van de lezer wordt constant geprikkeld en de lezer wordt van de ene veronderstelling in de andere gesmeten. Ook de gevoelens van het hoofdpersonage worden op een creatieve manier aangepakt. Sabine praat vaak met een jong meisje, dat zichzelf voorstelt in haar jeugdjaren op de middelbare school. Dit meisje uit haar gevoelens en angsten van toen en helpt haar uiteindelijk ook met deze moeilijke zaken om te gaan, en antwoorden te vinden. De uiteindelijke ontknoping is sterk, en laat ons versteld staan van de mogelijkheid ervan.

Het boek laat ons een duik nemen in het verdrongen verleden van Sabine, of beter, laat ons er teen voor teen, geleidelijk aan inglijden. Dat maakt het boek een echte pageturner, een aanrader, ook voor mensen die niet zo’n lezer zijn. Het is geen wonder dat dit boek genomineerd is voor de NS publieksprijs en het beste trillerdebuut Crimezone. Het psychologische mixt mooi met het alledaagse, Sabine gaat op zoektocht naar wat ze eigenlijk al weet. De reünie heeft mij letterlijk met open mond achter gelaten, en is nog lang niet afgelopen als je pagina 336 gelezen hebt.