Het boek heeft een mooie cover die past bij de tekst op de achterflap, “in de vroege ochtenmist wordt in een weiland het lichaam van een vrouw gevonden”. De proloog zorgt direct voor spanning. Wat wil je ook met dit begin “De plek waar zijn linkeroor had gezeten, klopte op het ritme van zijn hartslag. Snel, panisch.”. Maar Poznanski laat meteen zien dat ze ook een mooi sfeerbeeld kan scheppen. “de ochtendmist omhulde haar als een vochtige lijkwade”. Ze heeft een schrijfstijl die weet te boeien, die lekker wegleest.

En wat vond ik er van. Ik heb het boek met veel plezier gelezen. Het is een lekker pageturner (hebben we daar eigenlijk al een mooi Nederlands woord voor?), moeilijk weg te leggen want Poznanski weet de lezer in het boek te trekken en mee te sleuren naar de ontknoping. De karakters zijn sympathiek. Ze spreken elkaar wat formeler aan dan wij gewend zijn (met de achternaam) en dat is even wennen. Soms past het taalgebruik daar niet helemaal bij. Ik heb het origineel niet gelezen dus ik kan niet beoordelen of dat een tekortkoming is van de auteur of van de vertaler. De schrijfster probeert de karakters iets meer diepgang te geven. Zo blijkt Beatrice een echtscheiding achter de rug te hebben en min of meer te worden gestalkt. Maar dat komt niet zo uit de verf. Soms mis ik dat, hier niet. De verhaallijn is complex en de plot verrassend. Daarbij is geocaching als rode draad voor de moordenaar erg origineel wat het verhaal een extra dimensie geeft. Ook de nummering van de hoofdstukken, de latitude en longitude coördinaten draagt bij aan het verhaal. Helemaal als bij het intoetsen van de coördinaten op Google/maps ook nog blijkt dat deze de in het boek bedoelde plek werkelijk aangeven en daarmee laten zien hoe de omgeving van het misdrijf eruit ziet. Je ziet Beatrice en Florin nog net niet rondlopen.

De kennismaking met Ursual Poznaski is geslaagd. Karin Slaughter heeft haar boek terecht onder de aandacht gebracht. Ik kijk uit naar haar volgende boek.