Het lijkt een soort ongeschreven regel te zijn om in een huidige literaire thriller een verassende conclusie te hebben. Uiteindelijk een dader aan te wijzen die de lezer niet verwacht, en hem of haar even beduusd achter laat. Het thrillerdebuut van Simone van der Vlugt, met de titel De reünie, is daar geen uitzondering op. Ik heb dan ook heel vaak dat ik de 'clou' al door heb halverwege het boek. En ook bij De reünie was dit zo. Ik herinner me dat is gisteravond bij pagina 150 was toen ik me bedacht 'Het zou toch maar zo zijn dat...'

Maar het feit dat ik al voor de helft wist wie 'het gedaan had' neemt niet weg dat De reünie voor Van Der Vlugt een uitstekende eerste stap is in het thrillergenre. Het is een beklemmend verhaal, dat je in je greep houdt en je niet meer loslaat tot je het helemaal uit hebt.

Beginnende lezers (en misschien ook juist doorgewinterde experts) moeten wellicht even wennen aan de schrijfstijl van Van Der Vlugt. Ze schrijft in tegenwoordige tijd, veel korte zinnen. Aan het begin is dit even wennen, maar zodra je wat verder vordert merk je dat deze schrijfstijl zich uitstekend leent voor het thrillergenre.

Het verhaal van De reünie is niet bijster interessant, maar bied genoeg ondergrond voor een goede thriller. Sabine begint net weer met werken bij De Bank na een stevige burnout. Maar op haar werk is de sfeer veranderd, haar favoriete collega heeft onstlag genomen en Renée, een vrouw die zij notabene inwerkte, heeft over haar rug een leidinggevende functie aangenomen. Sabine krijgt een uitnodiging voor een reünie van haar middelbare school. Ze peinst er niet over te gaan. Maar dan komen er weer steeds meer herinneringen boven aan haar middelbare-schooltijd, met natuurlijk in het bijzonder de mysterieuze verdwijning van Isabel, die ooit haar hartsvriendin was. Wat is er met Isabel gebeurd en waarom heeft Sabine steeds het gevoel alsof ze meer weet over de verdwijning van Isabel dan ze zich herinnert?

Simone van der Vlugt onderscheid zich van haar collega's door niet alleen haar schrijfstijl, maar ook de structuur van haar verhaal. Waar bijvoorbeeld Saskia Noort een heel arsenaal aan vervelende gebeurtenissen nodig heeft om haar boek te vullen, speelt Van Der Vlugt goed met emoties en natuurlijk met de herinneringen van Sabine - waardoor er niet alleen een gematigd spannend verhaal ontstaat maar vooral (en dit is misschien belangrijker) een boek met vlees aan de botten. Door Sabine's persoonlijkheid en de zeer directe manier van schrijven wordt je als lezer compleet in het verhaal gezogen - zodat je het onmogelijk neer kan leggen. En niet dat Saskia Noort daarmee een slechtere of minder getalenteerde auteur is (ik genoot zó van De eetclub dat ík 'm twee keer las) - maar het is wel verdraaid lastig om te schrijven en Van Der Vlugt slaagt hier dan ook in met vlag en wimpel.

De psychologische achtergrond van De reünie is niet van hoogstaand niveau en al zullen sommige lezers zich hier aan ergeren - ik vind het prima. Moet na De Da Vinci code tenslotte alles een diep theoretische achtergrond hebben? Moet alles zo ingewikkeld dat alleen de hoger opgeleiden zich er in kunnen verliezen? Simone van der Vlugt heeft een thriller geschreven die zowel voor vrouwen als mannen geschikt is, die veel mensen zal ontroeren en schokken. En al is het dan geen ingewikkelde opsomming van theoriëen en politie staatsgeheimen - en al is het natuurlijk geen literaire thriller (een marketing-technisch label waar we inmiddels allemaal doorheen zien) het vermaakt, het houdt je voor een paar uur in je greep en in mijn optiek zou dat alles zijn wat een boek zou moeten doen om het succesvol te maken.