Onderhuids wordt vaak bestempeld als de beste thriller van het immens populaire schrijvers-koppel Nicci French. En al wilde ik het dolgraag, ik leek altijd de boeken van Nicci French mis te lopen. Dan was ik weer in een ander boek bezig, dan was hij weer uitgeleend - een opvolging van rampen. Maar ik heb er dan eindelijk grip op gekregen en hem tijdens het reizen gelezen.

Ik begrijp de titel niet en kan hem zelfs in de meest abstracte interpetatie niet plaatsen bij de plot, maar vooral, ik snap niet wat de beschrijving 'literaire thriller' op de voorkant doet. Kom op, toch - dit is geen literaire thriller. Dit is een misdaadverhaaltje waarbij je hoopt op een vurig eind, en hoopt dat de persoon die het boek aanwijst als de dader uiteindelijk de verkeerde te zijn. Maar nee, het gebeurt niet en dat is jammer.

Is er dan niets goeds aan dit boek? Ja hoor, natuurlijk wel. Knap is het bijvoorbeeld, hoe de personages zo van elkaar verschillen en hoe Nicci French de verschillen in schrijfstijl zo overtuigend brengt, dat je echt naar de verschillende personages kijkt als compleet verschillende personen. Ook vind ik het knap hoe ze zo ontzettend veel personages introduceren zonder dat het een chaos wordt. Maar daar houdt het om heel eerlijk te zijn wel op.

Er is namenlijk niets spannends aan Onderhuids. Dat de dader al rond de helft bekend is, is niet eens zo erg - er kan dan een ontzettend psychologisch spelletje onstaan. Maar zelfs dat blijft uit. Het einde is ook afgeraffeld, en het lijkt bijna alsof Nicci French de 'tweede moordenaar' hebben geintroduceerd omdat ze zelf niet meer uit hun eigen verhaal kwamen - want van motief, reden of zelfs logica is geen sprake in het verhaal.

En het is echt jammer hoor, want Zoë's en Jenny's deel zijn best veelbelovend, maar Nadia's deel had dan een nieuw licht op de zaak moeten werken, maar Nadia fungeert slechts als een excuus om tot een eind te komen wat ook nergens op slaat. Want alhoewel de eerste delen veelbelovend zijn, toch wacht je op een geweldige climax aan het eind, een puzzel die in elkaar valt waar je van gaat grinniken en versteld staat. Maar als dat uitblijft - zoals het in Onderhuids ook schitterd van afwezigheid - komt er bij mij in ieder geval maar één gedachte op: als dit nou bestempeld wordt als één van de beste boeken in het literaire thriller-genre, misschien moet ik ook maar eens een boek schrijven!