Oubollige faction voor een zeer selectief publiek

Scandinaviste en vertaalster Renée Vink heeft lak aan hypes. Ze beperkt zich tot het schrijven van een onterecht stoffig bevonden genre: de middeleeuwse thriller. Na drie in de jaren negentig geschreven historische detectives over graaf Floris V van Holland laat ze opnieuw van zich horen met De dood van Dantes keizer. Fans van licht verteerbare literaire thrillers mogen alvast naar hun plumeau grijpen; ook van Vinks nieuwste thriller kunnen hun luchtwegen enigszins verstopt raken.

We tellen het jaar 1313. Keizer Hendrik van het Duitse rijk wil een eind maken aan het verzet van de hem niet-getrouwe Guelfen en maakt zich op voor een veldslag tegen het koninkrijk Napels. Zover komt het echter niet: hij overlijdt na een kort ziekbed. Een arts meent dat de keizer is vergiftigd door een op de vlucht geslagen Dominicaanse biechtvader. Het vestingstadje waarin hij zich mogelijk nog bevindt, wordt daarom van de buitenwereld afgesloten. Maar het lijkt al te laat. Jurist Cino da Pistoia gelooft niet in de schuld van de Dominicaan en hoewel die nog steeds onvindbaar is, werpt hij zich op als diens advocaat. Dan verschijnt opeens Cino'’s grote vriend, de dichter Dante, die hem ongetwijfeld met raad en daad kan bijstaan. Maar is hij dit ook werkelijk van plan?

Juni - Maand van het Spannende Boek staat in het teken van de historische thriller en dus komt De dood van Dantes keizer  als geroepen. Niets is minder waar. Het boek is oubollige faction voor een zeer selectief publiek. Al vrij vroeg wacht de lezer een injectie met een overdosis geschiedschrijving. De Sienezen, Guelfen, Ghibellijnen, Anjous, Saracenen en Cisterciënzer monniken trekken in hoog tempo voorbij. Nog net op tijd krijgt het verhaal een luchtiger karakter, maar qua spanning blijft het als een horrorfilm zonder geluidseffecten. Ondertussen wordt het gemis aan psychologische diepgang verbloemd door een mooi filosofisch steekspel tussen Cino en Dante, twee personages die de titel ‘speurder’ niet voldoende waardig dragen. Had een eetlepel humor toegevoegd en dit was nauwelijks opgevallen.

Het archaïsche taalgebruik maakt het enigszins goed. Erg sterk hoe dit op de late middeleeuwen is afgestemd. Vink neemt bovendien handig het bekrompen rechtssysteem uit die tijd op de korrel. Aan symboliek aldus geen tekort. Toch is de waarheid soms hard: het was ronduit voorspelbaar dat De dood van Dantes keizer  de longlist van De Gouden Strop niet zou halen.