Lezersrecensie
Hoe naïef kan iemand zijn?
Door het artikel in The New York Times van 8 maart 2013 met de titel “the professor, the Bikini Model and the Suitcase Full of trouble’ kreeg de schrijver Ilja Leonard Pfeijffer het idee voor dit boek. Het is dus gebaseerd op een waargebeurd verhaal.
Een professor (wordt niet bij naam genoemd) krijgt een email die hem ergert omdat er een spelfout instaat. Hij reageert toch terwijl hij eerst dacht dat het spam was. Zo ontstaat een correspondentie tussen hem en Sarah Peachez. Ze worden verliefd. Ze zijn eigenlijk in veel dingen het tegenovergestelde van elkaar. Hij professor, zij is een erotisch fotomodel, hij is wel bespraakt, zij is grof in de mond. Hij is oud, zij is jong.
Maar als Peachez zijn hulp nodig heeft vliegt hij ondanks zijn vliegangst naar haar toe, zullen ze elkaar in het echt ontmoeten?
De professor schrijft zijn verhaal vanuit de gevangenis, je blijft lezen omdat je wilt weten wat er is gebeurd omdat hij in de gevangenis zit. Af en toe worden er zulke lange zinnen gebruikt dat het lezen niet meer leuk is. Maar daarop volgen gelukkig ook weer “normale” zinnen en hoofdstukken, waardoor het boek goed leesbaar blijft en het verhaal is goed te volgen.
Voor mij is het boek af en toe een beetje teveel van de lange zinnen en of vreemde woorden, het lijkt gekunsteld, maar het is wel een verhaal wat raakt. Zo’n verhaal dat een tijdje door je hoofd blijft spoken. Als dit de bedoeling van de schrijver is, dan is hij geslaagd.
Een professor (wordt niet bij naam genoemd) krijgt een email die hem ergert omdat er een spelfout instaat. Hij reageert toch terwijl hij eerst dacht dat het spam was. Zo ontstaat een correspondentie tussen hem en Sarah Peachez. Ze worden verliefd. Ze zijn eigenlijk in veel dingen het tegenovergestelde van elkaar. Hij professor, zij is een erotisch fotomodel, hij is wel bespraakt, zij is grof in de mond. Hij is oud, zij is jong.
Maar als Peachez zijn hulp nodig heeft vliegt hij ondanks zijn vliegangst naar haar toe, zullen ze elkaar in het echt ontmoeten?
De professor schrijft zijn verhaal vanuit de gevangenis, je blijft lezen omdat je wilt weten wat er is gebeurd omdat hij in de gevangenis zit. Af en toe worden er zulke lange zinnen gebruikt dat het lezen niet meer leuk is. Maar daarop volgen gelukkig ook weer “normale” zinnen en hoofdstukken, waardoor het boek goed leesbaar blijft en het verhaal is goed te volgen.
Voor mij is het boek af en toe een beetje teveel van de lange zinnen en of vreemde woorden, het lijkt gekunsteld, maar het is wel een verhaal wat raakt. Zo’n verhaal dat een tijdje door je hoofd blijft spoken. Als dit de bedoeling van de schrijver is, dan is hij geslaagd.
1
2
Reageer op deze recensie