Toppunt van symboliek

Ik had Het verloren symbool al heel lang in mijn boekenkast staan, maar de gedachte om opnieuw in een maniakale (en idioot vergezochte) rollercoaster van geheime plekken en genootschappen terecht te komen zoals bij de Da Vinci Code, stond me eerlijk gezegd een beetje tegen. Ik vond het geen slecht boek, maar wel een beetje overgewaardeerd. Maar op een gegeven moment begon het toch te kriebelen, en ja, als je eenmaal ben begonnen met lezen, dan is er geen weg meer terug. Brown sleept je van de ene cliffhanger, naar de andere, maar waar hij bij de Da Vinci Code af en toe ruim over (mijn) grens van het waarschijnlijke ging, blijft hij daar in Het verloren symbool prima binnen (zonder dat het overigens voorspelbaar wordt, integendeel, de ontknoping is geweldig). Kortom, ik heb genoten van Langdons zoektocht langs de oude mystieke geheimen, symbolen en gebouwen van de Vrijmetselarij. En mocht ik ooit nog eens in de VS komen, dan is de kans dat ik naar Washington wil flink gestegen.