Meer dan 5,3 miljoen beoordelingen en recensies Organiseer de boeken die je wilt lezen of gelezen hebt Het laatste boekennieuws Word gratis lid
×
Lezersrecensie

Indrukwekkend boek

Over de schrijver

Andrus Kivirähk (1970) studeerde journalistiek aan de universiteit van Tartu. Hij is een van de succesvolste en invloedrijkste schrijvers uit Estland van de laatste jaren. Hij beoefent vele genres; hij schrijft romans, korte verhalen, columns, pamfletten, kinderboeken en teksten voor theater en televisie. 

(Bron uitgeverij Prometheus)

Cover

De cover ziet er prachtig uit en past precies bij de inhoud van het boek. De naam van de schrijver en de titel zijn gestanst in het boek, waardoor je ze kunt voelen. De cover heeft een mosgroene kleur met erop een vliegend reptiel. Na het lezen van het boek begrijp ik dat dit de Oerkikker moet voorstellen. Een deel van de vleugels gaat door op de rug van het boek. Het geheel doet ouderwets aan en sprak mij in eerst instantie dan ook niet direct aan, maar wat blijkt weer: never judge a book by it’s cover. Na het boek gelezen te hebben, past de cover juist perfect bij het verhaal, ik had geen mooiere cover kunnen verzinnen ervoor. De cover krijgt van mij een 8.


Samenvatting van het verhaal

Het verhaal gaat over Leemet, hij is “De man die de taal van de slangen sprak”. Het verhaal begint als hij nog jong is, pas zes jaar. Hij is met zijn oom Vootele bij de crematie van de wijze man Maniveld. Maniveld heeft de Oerkikker nog gekend, een grote slang, die alle vijanden van het volk van Leemet verslond, als deze met hun schepen aan wal kwamen. Oom Vootele is een van de laatsten die de slangentaal goed spreekt en leert de jonge Leemet ook deze taal. Dit is belangrijk omdat Vootele niet wil dat het oude gebruik uitsterft. Met de slangentaal kun je communiceren met de slangen en andere dieren opdrachten geven. Op deze wijze leven Leemet, zijn moeder, zijn zus Salme, Vootele en de andere mensen vredig in het bos.

In de buurt van het bos is een dorp ontstaan. In dit dorp wonen de “nieuwe Esten”. Zij spreken niet meer de slangentaal en zijn de link met de natuur verloren geraakt. Zij geloven, sinds de komst van Duitsers in metalen kleding (ridders) nu in Jezus Christus en hebben christelijke namen aangenomen en gaan leven volgens de nieuwe, modernere levensstijl. De Duitsers hebben voet aan wal kunnen zetten omdat er niet meer voldoende mannen zijn die de slangentaal spreken. Om de Oerkikker wakker te maken, zijn er 10.000 man nodig die de slangentaal spreken.

Leemet is nieuwsgierig geworden naar de Oerkikker. Hij hoort dat je hem alleen kunt vinden met een sleutel en dat er vroeger wachters waren die wisten waar de ingang van het hol van de Oerkikker zich bevindt. Leemet heeft van een oude man, Meeme, een ring gekregen en gaat samen met zijn slangenvriend Ints op zoek naar de Oerkikker, maar hij kan de Oerkikker niet vinden.

Ondertussen trekken steeds meer mensen uit het bos naar het dorp en laten het “oude leven” achter zich. Leemet kan dit niet begrijpen. Het thema eenzaamheid komt regelmatig terug bij Leemet naar mate het verhaal vordert.


Beoordeling

Het is moeilijk dit boek in een bepaalde categorie te plaatsen. Er worden meerdere mogelijkheden. Dit komt door de meerdere lagen die het boek heeft. En juist dit maakt het boek zo boeiend om te lezen. In eerste plaats leest het als een spannend sprookje, er gebeuren wonderlijke zaken. Tegelijkertijd gaat het verhaal over hoe een oude levenswijze, een oude wereld met eigen regels en rituelen (het oerbos, het heilige bos met zijn druïde/tovenarij), langzamerhand verandert in een nieuwe, modernere wereld (landbouw, het dienen van God), een wereld die is gebracht door de ridders uit verre landen. Er beginnen conflicten op te treden tussen de twee totaal verschillende werelden, die letterlijk zo dicht bij elkaar liggen. Men begrijpt elkaars levenswijze niet. De nieuwe generatie vindt de oude maar achterlijk en de oude generatie snapt niet waar de veranderingen van geloof en leefgewoonten goed voor zijn. Ondanks dat ik weet dat de veranderingen uiteindelijk zullen gaan leidden tot de wereld die we nu hebben, ligt mijn sympathie tijdens het lezen bij Leemet en de oude gebruiken.

Het boek is dus niet alleen als een folkloristisch sprookje te lezen, maar ook als een literaire fantasy en zelfs deels als geschiedenis: eind 12e eeuw kwamen daadwerkelijk Duitse kruisvaarders naar Letland om de Letten te bekeren tot het christendom. Het eiland Saaremaa, waar Leemet op een gegeven moment met zijn bruid naar toe vlucht, bestaat nog echt.


Conclusie

Het boek leest prettig en snel. Het heeft de nodige humor, vooral doordat de oude en de nieuwe generatie elkaar vaak totaal niet begrijpen. Er gebeuren steeds weer nieuwe en wonderlijke zaken waardoor je het boek moeilijk weg kunt leggen. De volgende gedachte van Leemet vond ik een erg pakkende zin:


Op dat moment besefte ik dat wij al veel te veel dingen wisten die anderen niet wisten, en andersom, dus te weinig van wat alle anderen allang doorhadden (…)

Het boek heeft een diepe indruk bij mij achtergelaten. Het zet je aan het denken: wat is beter? Vasthouden aan oude gewoonten en oude levensstijl of toch voor vernieuwingen gaan die vaak onvermijdelijk zijn, zoals in onze huidige maatschappij vaak goed te merken is. Ik moest bijvoorbeeld tijdens het lezen denken aan de snelle opkomst van alles via internet regelen en dat vaak de oudere mensen het nut er niet van inzien, maar gedwongen worden om er toch mee te leren om te gaan, puur omdat de wereld om ons heen verandert.

Het boek krijgt van mij 5 welverdiende sterren.

Jeanine Feunekes-Both (DPB recensent)

Reageer op deze recensie

Meer recensies van Jeanine Feunekes