Lezersrecensie
Aardige thriller maar niet zijn beste
Erfschuld – Arnaldur Indridason (gelezen door Jeanine Feunekes-Both)
Ik vind de cover prachtig om te zien. Je ziet een eenzame man in een desolaat landschap staan, met een bewolkte hemel, het lijkt zonsondergang, gezien de gekleurde wolken. Je ziet alleen de rug van de man. De cover krijgt van mij een 9. Na het lezen van het verhaal vind ik de cover helemaal mooi, want naar mijn mening kan de man zowel op Konrád, de gepensioneerde politieman slaan, als op Stefán Thorson.
Het verhaal begint ermee dat een oude man dood op zijn bed wordt aangetroffen. Tijdens de autopsie blijkt dat de man (Stefán Thorson) is gesmoord met een kussen.
Aangezien de politie niet zoveel manschappen heeft, gaat Konrád (oud politieman) zijn vroegere collega Marta helpen, door achtergrond informatie te zoeken over deze oude man.
Het blijkt dat de oude man bezig was met het natrekken van nieuwe informatie over een moordzaak die hij tijdens de tweede wereldoorlog heeft helpen oplossen. De zaak was in principe gesloten, maar naar zijn gevoel klopten er bepaalde zaken niet.
Het boek heeft twee verhaallijnen: die in het heden waarin Konrád onderzoek doet naar de dood van Thorson en die van de moordzaak in de tweede wereldoorlog.
In de tweede verhaallijn komt Thorson in de tweede wereldoorlog naar IJsland om te helpen bij de moord op het meisje Rósamunda. Hij werkt als vertaler samen met Flóvent aan deze zaak. Thorson is als kind met zijn ouders geëmigreerd naar Amerika, maar spreekt nog de taal. Er schijnt een link te zijn naar een andere zaak, drie jaar eerder. Beide meisjes beweerden voordat ze vermoord werden verkracht te zijn door de zogenaamde “Verdorvenen”, figuren uit de IJslandse folkloristische geschiedenis. Flóvent en Thorson vermoeden dat de zaken samenhangen, maar hoe?
Alhoewel het verhaal niet slecht is, is het geen echt spannende thriller. Ik vind dat het verhaal erg afstandelijk is geschreven. De karakters zijn goed uitgewerkt, vooral Konrád en Thorson. In die twee kon ik me goed inleven, beiden zijn op hun eigen manier sympathiek, maar ook erg eenzaam. Andere karakters vond ik minder goed uitgewerkt, zoals Marta. Het enige dat je van haar weet, is dat ze vroeger met Konrád heeft samengewerkt.
Op het eind komen er meerdere karakters voor, je wordt meerdere keren op het verkeerde been gezet wat de dader betreft. En toch wist ik halverwege welke kant het op zou gaan qua dader en op het eind bleek dat ik aardig in de goede richting zat.
Wat ik erg mooi vond aan het verhaal en wat eigenlijk los staat van de thriller zelf, is de geschiedenis van IJsland, het prachtige landschap en hun folklore. Ik heb vooral wat de geschiedenis van IJsland betreft wat bijgeleerd, maar daarvoor lees je eigenlijk geen thriller.
Het verhaal heeft geen echte pageturners of cliffhangers, maar kabbelt langzaam door. Pas tegen het eind, als er meerdere verdachten in beeld zijn, komt er wat meer vaart in het verhaal.
Erg mooi vind ik het allerlaatste hoofdstuk. Dat is erg poëtisch en aangrijpend geschreven en ik moest even slikken.
Mijn conclusie: geen onaardige thriller, maar verwacht geen enorm spannend, op het puntje van je stoel zittend, verhaal. Interessant door de IJslandse setting, met folklore en geschiedenis van het land.
De twee verhaallijnen lezen prettig, alhoewel er op het eind (als alle feiten/verhaallijnen bij elkaar komen) er wel eens sprake is van herhaling. Je hoort het verhaal dan vanuit het heden en verleden.
Het boek is zeker de moeite waard om te lezen, maar als leuk tijdverdrijf tussendoor. Ik hoop dat Arnaldur Indridason binnenkort weer een spannende thriller uitbrengt, zoals het steengoede “Engelenstem”.
Het boek krijgt van mij 3 ***
Ik vind de cover prachtig om te zien. Je ziet een eenzame man in een desolaat landschap staan, met een bewolkte hemel, het lijkt zonsondergang, gezien de gekleurde wolken. Je ziet alleen de rug van de man. De cover krijgt van mij een 9. Na het lezen van het verhaal vind ik de cover helemaal mooi, want naar mijn mening kan de man zowel op Konrád, de gepensioneerde politieman slaan, als op Stefán Thorson.
Het verhaal begint ermee dat een oude man dood op zijn bed wordt aangetroffen. Tijdens de autopsie blijkt dat de man (Stefán Thorson) is gesmoord met een kussen.
Aangezien de politie niet zoveel manschappen heeft, gaat Konrád (oud politieman) zijn vroegere collega Marta helpen, door achtergrond informatie te zoeken over deze oude man.
Het blijkt dat de oude man bezig was met het natrekken van nieuwe informatie over een moordzaak die hij tijdens de tweede wereldoorlog heeft helpen oplossen. De zaak was in principe gesloten, maar naar zijn gevoel klopten er bepaalde zaken niet.
Het boek heeft twee verhaallijnen: die in het heden waarin Konrád onderzoek doet naar de dood van Thorson en die van de moordzaak in de tweede wereldoorlog.
In de tweede verhaallijn komt Thorson in de tweede wereldoorlog naar IJsland om te helpen bij de moord op het meisje Rósamunda. Hij werkt als vertaler samen met Flóvent aan deze zaak. Thorson is als kind met zijn ouders geëmigreerd naar Amerika, maar spreekt nog de taal. Er schijnt een link te zijn naar een andere zaak, drie jaar eerder. Beide meisjes beweerden voordat ze vermoord werden verkracht te zijn door de zogenaamde “Verdorvenen”, figuren uit de IJslandse folkloristische geschiedenis. Flóvent en Thorson vermoeden dat de zaken samenhangen, maar hoe?
Alhoewel het verhaal niet slecht is, is het geen echt spannende thriller. Ik vind dat het verhaal erg afstandelijk is geschreven. De karakters zijn goed uitgewerkt, vooral Konrád en Thorson. In die twee kon ik me goed inleven, beiden zijn op hun eigen manier sympathiek, maar ook erg eenzaam. Andere karakters vond ik minder goed uitgewerkt, zoals Marta. Het enige dat je van haar weet, is dat ze vroeger met Konrád heeft samengewerkt.
Op het eind komen er meerdere karakters voor, je wordt meerdere keren op het verkeerde been gezet wat de dader betreft. En toch wist ik halverwege welke kant het op zou gaan qua dader en op het eind bleek dat ik aardig in de goede richting zat.
Wat ik erg mooi vond aan het verhaal en wat eigenlijk los staat van de thriller zelf, is de geschiedenis van IJsland, het prachtige landschap en hun folklore. Ik heb vooral wat de geschiedenis van IJsland betreft wat bijgeleerd, maar daarvoor lees je eigenlijk geen thriller.
Het verhaal heeft geen echte pageturners of cliffhangers, maar kabbelt langzaam door. Pas tegen het eind, als er meerdere verdachten in beeld zijn, komt er wat meer vaart in het verhaal.
Erg mooi vind ik het allerlaatste hoofdstuk. Dat is erg poëtisch en aangrijpend geschreven en ik moest even slikken.
Mijn conclusie: geen onaardige thriller, maar verwacht geen enorm spannend, op het puntje van je stoel zittend, verhaal. Interessant door de IJslandse setting, met folklore en geschiedenis van het land.
De twee verhaallijnen lezen prettig, alhoewel er op het eind (als alle feiten/verhaallijnen bij elkaar komen) er wel eens sprake is van herhaling. Je hoort het verhaal dan vanuit het heden en verleden.
Het boek is zeker de moeite waard om te lezen, maar als leuk tijdverdrijf tussendoor. Ik hoop dat Arnaldur Indridason binnenkort weer een spannende thriller uitbrengt, zoals het steengoede “Engelenstem”.
Het boek krijgt van mij 3 ***
1
Reageer op deze recensie
Meer recensies van Jeanine Feunekes
Gesponsord
Deze thriller trekt je razendsnel mee in een complot met onbetrouwbare staatslieden met hun eigen agenda's, internationale conflicten en hoogoplopende bedreigingen voor de samenleving.
