maakt belofte ondertitel meer dan waar

Het boek begint met een opdracht aan de medeschrijver:
Ter nagedachtenis aan Jos Weijmer


De cover heeft een bijzondere opzet: De titel ‘Gebroken geheugen” valt direct op door het lettertype. Het ziet eruit alsof de letters uit gebroken stukjes bestaan die weer op de goede plek gelegd zijn. Zeer passend dus bij de titel. Verder springt de titel direct in het oog doordat het op een wit vlak in het midden geplaatst is. Eronder staat de ondertitel: “Bizar, pakkend en origineel” in rode letters. Dit maakt mij al zeer nieuwsgierig. Helemaal onderop ligt een sculptuur in de vorm van een hoofd, ook gebroken.
De namen van de schrijvers J. Sharpe en Jos Weijmer staat op een donker vlak bovenaan de cover in passende blauw/witte tinten. De cover krijgt van mij een 8.


Het verhaal: Nadat Tim Hall uit de gevangenis is gekomen, gaat hij bij zijn vader langs in de hoop het contact te kunnen herstellen. Dat is op zijn minst gezegd geen succes en Hij vertrekt met het vliegtuig naar huis. Tijdens de vlucht valt hij, ondanks de woede en verdriet, in slaap. Als Tim wakker wordt merkt hij dat er iets niet klopt. Het vliegtuig is op hem na helemaal leeg en het toestel staat op een landingsbaan. Plotseling hoort hij een gil van angst vanuit de cockpit. Het blijkt een jong meisje te zijn, dat van hem schrikt zodra ze hem ziet. Als Tim sussend zijn handen omhoog steekt om haar gerust te stellen, raakt hij helemaal van slag. Hij herkent zijn eigen handen niet. Verbijsterd onderzoekt hij zijn lichaam. Tim heeft zijn leven lang een donkere huidskleur gehad en nu is hij blank. In de weerspiegeling van het raam ziet hij dat ook zijn gezicht veranderd is. Het meisje Ella kan zich weinig tot niets meer herinneren. Tim herinnert zich daarentegen wel nog een aantal zaken en vraagt zich af of het allemaal een droom is. Eenmaal uit het vliegtuig, ontdekken Tim en Ella dat het vliegveld verlaten is. Er is nergens een geluid te horen. Er hangt een onheilspellende sfeer, alsof er elk moment iets vreselijks kan gaan gebeuren. Ze gaan gezamenlijk op onderzoek uit en ontmoeten een vreemd stel. Zij vertellen dat Tim en Ella op het eindpunt, of zoals sommigen geloven, op het tussenstation naar het hiernamaals terecht zijn gekomen. Tim en het meisje krijgen het advies naar het dorp verderop te gaan, waar nog meer mensen zijn. Tim besluit dat te doen om erachter te komen wat er aan de hand is, hij gelooft absoluut niet dat Ella en hij dood zijn en dat er andere reden moet zijn voor wat er aan de hand is.

Mening/conclusie: Het eerste dat me opvalt, is dat de schrijvers veel gebruik maken van bijvoeglijke naamwoorden, waardoor het boek beeldend leest. Het verhaal begint met een buitengewoon boeiend proloog met een onverwachte twist aan het eind. De schrijvers weten je vanaf het begin te intrigeren met de gebeurtenissen die erg spannend, geheimzinnig en bizar zijn. De onwetendheid als lezer over wat er nu aan de hand is: het lege vliegveld, het gebrek aan geluid binnen en buiten het vliegtuig, een op het eerste gezicht eenzame vliegveld, de verandering van lichaam en de schemering buiten maken het geheel zeer spannend. En dan heb je alleen nog maar het proloog en het eerste hoofdstuk gelezen.
Er heerst tijdens het gehele verhaal een onheilspellende sfeer, die de schrijvers goed vast weten te houden. Het geheel ademt iets naargeestigs en vreemds uit. Een mooi voorbeeld die de sfeer goed weergeeft is de volgende in het boek: “Het was alsof ze zich in een gewassen inkttekening bevonden”.
Het is hetzelfde gevoel dat ik had bij de film Langoliers: een boek gebaseerd op een verhaal van Stephen King uit de verhalenbundel “Tweeduister”: “De engelieren”.
Op momenten dat je denkt, dat de schrijvers de grens van het bizarre hebben weten te bereiken, word je wederom toch verrast. De schrijvers geven blijk van het hebben van een enorme fantasie. Het verhaal wordt per hoofdstuk verrassender en mysterieuzer. Er komen met regelmaat nieuwe karakters bij, die de vraag over wat er nou aan de hand is alleen maar groter maakt.
In het boek ziet Tim zich regelmatig vage, vervormde beelden voor zich, alsof hij droomt. Hij vraagt zich af of dit misschien herinneringen zijn. De beelden zijn voor Tim als een nachtmerrie aanvoelen die als werkelijkheid. Als lezer heb je ook geen idee wat deze beelden kunnen betekenen. Je blijft je bezighouden met de vraag of Tim echt dood is, of dat er misschien een andere verklaring is voor wat hij meemaakt. Zelf had ik met regelmaat een theorie wat er aan de hand zou kunnen zijn, maar dan kwam er opeens een plotwending, waardoor ik mijn hele theorie weer moest herzien. Dit maakte het lezen van dit boek erg aangenaam.

Wat was ik verrast toen ik eenmaal de ontknoping wist. Het verhaal achter alle gebeurtenissen is bizarder en unieker dan ik had kunnen vermoeden tijdens het lezen. De ondertitel “Bizar, pakkend en origineel” maakt zijn belofte dan ook meer dan waar.
De schrijvers hebben met dit boek uitersten opgezocht, maar slagen er goed in binnen de grenzen van het geloofwaardige te blijven.

En tenslotte het nawoord, geschreven door J. Sharpe. Het is absoluut een must om dit te lezen. J. Sharpe deelt zijn gedachten over het ontstaan van het boek en zijn schrijfrelatie met de helaas veel te vroeg overleden Jos Weijmer. Buiten dit geeft J. Sharpe je ook nog wat extra informatie over het verhaal in een hoofdstuk, dat na het nawoord volgt. Informatie, die je niet wil missen, want dit hoofdstuk is de kers op de taart!

Op de achterflap staat een citaat van Magic Tales: “Dit boek kan wedijveren met de boeken van Stephen King en Peter Straub (…)”. Ik heb zo goed als alle boeken van beide schrijvers gelezen als horrorliefhebber en kan mij volledig aansluiten bij deze mening. Dit boek kan zich zonder meer meten aan hun werk.

“Gebroken geheugen” krijgt van mij 5 dikke sterren.


Jeanine Feunekes-Both

De Perfecte Buren