IJzersterke fantasy

4,5 ***
Voorin het boek staat een prachtig en ontroerend stuk, heel liefdevol. Onder dit stuk wordt in het Liourdisch (een taal uit het boek) vermeld dat dit stuk is opgedragen aan haar geliefde zoon Kristan.
De vertaling van het Liourdisch staat in de voetnoottekst onderaan de bladzijde.

Arwen Mannens neemt in het begin van het verhaal haar tijd om een duidelijke en stevige basis neer te zetten voor de rest van het verhaal. De lezer maakt kennis met Illiyana en haar leven in Imbrië. Illiyana is een sterk uitgewerkt karakter. Je krijgt al het vermoeden dat Illiyana anders is dan anderen door kleine zaken. Zo is zij (via haar oom) in bezit van een zogenaamde Simma-schelp. Hiermee kan ze op afstand contact houden met mensen. Ze houdt deze schelp op aanraden van haar oom geheim voor onbekenden, omdat men het in Imbrië zou kunnen beschouwen als kwaadaardig. Ook het feit dat haar oom geen inwoner is van Imbrië werkt mee aan de geheimzinnigheid rond Illiyana.
Arwen Mannens geeft steeds kleine stukjes informatie, die in de loop van het boek van grote betekenis blijken te zijn. Ze houdt op deze manier de vaart in het verhaal en ze maakt je nieuwsgierig naar wat er nog zal volgen.
Het verhaal is prachtig beeldend en gedetailleerd geschreven. Zo ook de karakters, de gevoelens van hen, de omgeving en landen waardoor ze reizen: het is allemaal zo mooi beschreven dat je het gevoel hebt, dat je er zelf bij bent. En dat op een manier dat het ondanks de gedetailleerdheid het verhaal je geen seconde verveelt.
Wat ik verder een aangenaam en verfrissend gegeven in deze fantasy vind, is dat de relaties tussen de personages niet alleen maar heteroseksueel zijn. Zo heeft Illiyana ook gevoelens voor vrouwen. Enkele van haar mannelijke vrienden, maar ook enkele vriendinnen zijn stelletjes. Ze worden in het boek “kroomaerds” genoemd. Hoewel het niet verboden is om een relatie te beginnen met iemand van hetzelfde geslacht, worden de kroomaerds door de gewone burgerij helaas als verderfelijk en ziekelijk bestempeld.

Je beleeft het avontuur door de ogen van Illiyana. In feite ben je net zo onwetend als zij en in de loop van het verhaal leer je alle feiten kennen op moment dat Illiyana ze te weten komt. Arwen Mannens weet de verwondering van Illiyana over de feiten die ze langzamerhand leert kennen, goed te beschrijven. Ze beschrijft het zo, dat je zelf de verwondering over de gang van zaken zelf overneemt tijdens het lezen. Hierop is één uitzondering. Het allerlaatste einde van het verhaal beleef je door de ogen van de verloofde van Illiyana. Dit gaat echter zo vloeiend, dat het niet stoort dat het perspectief is veranderd.
Wat verder erg knap is gedaan, is hoe Arwen Mannens langzamerhand verandering brengt in de karakters van de personages. Gaandeweg komt hun ware aard naar boven.

Arwen Mannens heeft voor dit boek verschillende talen bedacht, zoals bijvoorbeeld het Liourdisch en Stèdaans. In het boek worden deze talen ook af en toe gebruikt. De vertaling staat onderaan de pagina’s in de voetnoottekst onder de scheidingslijn. In het begin was het even wennen tijdens het lezen, omdat je de vertaling onderaan de pagina moet nalezen en je dus heel even uit het verhaal gehaald wordt. Dit went echter snel. Arwen Mannens heeft de juiste keuze gemaakt om de vertaling direct op dezelfde pagina te zetten en niet te kiezen voor een naslagwerk achterin het boek. Dat zou zeer zeker de vaart uit het verhaal hebben gehaald. Nu wen je er snel aan om even onderaan de pagina de vertaling te lezen. De talen worden ook niet continu gebruikt, enkel af en toe. Ik ben blij dat ze gekozen heeft voor de verschillende talen, het is een verrijking voor het verhaal en brengt duidelijkheid bij de verschillende landen en personages.