Weinig actie in deze actiethriller 2,5***

Het verhaal
Mike Nash moet in Afghanistan twee gevangen terroristen ondervragen. Er zijn inmiddels al twee Amerikaanse senatoren langs geweest die de aanwezige militairen op de basis bang hebben gemaakt dat hun carrière gevaar loopt als de terroristen gemarteld zullen worden. Zij willen via gewone ondervragingen aan informatie komen. Uit betrouwbare bronnen weet Mike Nash echter dat dit de leiders zijn van twee cellen die in Amerika een aanslag wilden plegen en dat ze gelukkig op tijd onderschept zijn. Uit ervaring weet Nash dat het belangrijk is dat de mannen ze snel mogelijk ondervraagd worden en hij regelt dat antiterrorisme-expert Mitch Rapp en zijn mannen komen om informatie van de terroristen te krijgen. Na ondervragen op een wijze die de senatoren niet goed zouden keuren, blijkt dat er een derde cel bestaat en op vrije voeten is. Deze derde cel staat onder leiding van Karim Nour-al-Din en is bezig met het voorbereiden van een aanslag op Amerikaans grondgebied.

Conclusie
De hoofdstukken hebben, buiten dat ze genummerd zijn, ook een plaatsaanduiding, zodat je als lezer direct op de hoogte bent waar het hoofdstuk zich zal afspelen. Vanaf het begin van het boek volg je het verhaal van zowel de kant van de Amerikanen als van de terroristen. Vince Flynn weet beide kanten zeer overtuigend neer te zetten. Verder schrijft Vince Flynn beeldend. Als voorbeeld: de gevangenis waar de terroristen gevangen zitten en later ondervraagd worden, is gedetailleerd beschreven. Ook situaties zoals gevechten, zijn nauwkeurig beschreven. Het geeft je als lezer het gevoel er zelf bij aanwezig te zijn. Het verhaal begint direct spannend, je wordt gelijk in het verhaal getrokken. De schrijfstijl is prettig, omdat er naast de spanning en hardheid met regelmaat ook humor gebruikt wordt. Zo is er een fantastische scène bij Nash thuis, betreffende een kind en een vloekwoord.

Een mooie zin uit het boek: ‘Individueel waren Rapp en Nash bijzonder effectief. Samen waren ze net een orkaan: genadeloos en vernietigend”. Het is erg jammer dat deze belofte pas aan het eind van het boek ingelost wordt. Na de sterke start zakt het actieniveau van het boek helaas dramatisch. Wat er volgt zijn beschuldigingen vanuit sommige delen van de regering richting Mitch Rapp vanwege zijn hardhandige optreden tijdens de ondervragingen. Enkele Amerikaanse senatoren willen het Amerikaanse volk laten zien dat ze zich aan de wet houden en willen Mitch Rapp gebruiken om een voorbeeld te stellen en als crimineel te berechten. Mitch Rapp echter blijft bij zijn mening dat de Amerikanen moeten vechten zoals de vijand vecht. Het grootste deel van het boek bestaat uit discussies die binnenskamers worden gevoerd. Veel politiek spektakel, weinig daadwerkelijke actie. Vergeleken met het andere boek dat ik van Vince Flynn heb gelezen (Jacht op de jager) valt mij dit boek tegen. Vanwege de flaptekst en de tekst van Dan Brown op de cover had ik meer actie en spanning verwacht en niet dat ruim 80% van het verhaal over politieke kwesties en onderzoekscommissies zou gaan. Het boek leest weliswaar makkelijk en de humor houdt het nog enigszins aangenaam, maar verwacht geen spannende thriller. Ook de verhaallijn van de terroristen is wel aardig om te lezen, maar dit deel bestaat voornamelijk uit het voorbereiden van de aanslag en het feit dat de leider langzamerhand steeds fanatieker wordt in zijn overtuiging dat het een heilige missie is.
Het boek komt op mij over als een pleidooi waarom martelingen van terroristen door de CIA goedgekeurd en geaccepteerd dienen te worden. Pas de laatste paar hoofdstukken wordt het verhaal zowaar spannend en is er eindelijk actie. Het boek heeft deels een open einde, wat niet storend is en juist goed bij het geheel past.
Verder is te merken dat het boek gedateerd is. Het boek is een vertaling en de originele Amerikaanse uitgave is uit 2008. Er wordt aandacht besteed aan Al-Qaida en de Taliban, maar geen enkel woord over de IS.

Ik hoop dat een volgend deel van Vince Flynn met Mitch Rapp weer spannender zal blijken te zijn.

Jeanine Feunekes-Both – Recensent De Perfecte Buren