Sterk debuut, geen standaard "whodunit" thriller

ONbezonnen van Vera Lundi

“Waarom huil ik niet? Waarom voel ik geen verdriet? Waarom voel ik alleen die allesoverheersende haat voor de jongen die op zestienjarige leeftijd mijn leven verwoestte.”

Roy Peters is een politieagent en gelukkig getrouwd met Monica. Samen hebben zij twee jonge dochters: Esther en Myra. Roy wordt vanwege zijn werk regelmatig onverwachts opgeroepen en Monica is op zo’n moment vaak angstig dat er iets ergs kan gebeuren met Roy.
Als Roy op een avond geen dienst heeft, horen zij bij de buren die niet thuis zijn vreemde geluiden. Roy gaat kijken en wordt tijdens het betrappen van de inbrekers doodgeschoten.
Monica is daarna ontroostbaar en gaat kapot van verdriet. Vooral omdat het lot toesloeg terwijl Roy helemaal geen dienst had. Acht jaar later leest Monica een bericht dat haar hele leven op haar kop zal zetten. In die acht jaar tijd heeft Monica een enorme woede opgebouwd en ze heeft zich staande kunnen houden door haar allesoverheersende haat voor de moordenaar van haar man en de liefde voor haar kinderen. Na het zien van het bericht is het enige dat Monica nog wil meedogenloze wraak.

Het boek begint met een prachtig stukje in het Engels (onbekende auteur). Voordat ik het boek had gelezen, dacht ik dat het op de dader sloeg, maar na het lezen blijkt dit niet waar te zijn en maakt het stuk des te meer indruk. Ik kreeg kippenvel bij het nalezen ervan, kippenvel vanwege de kilheid en meedogenloosheid ervan. De haat straalt er na het lezen van het boek ineens vanaf…
Het proloog liegt er ook niet om. Je merkt direct dat dit geen doorsnee thriller is, vanwege de sterk beschreven emoties. Het is geen thriller is in de zin van “whodunit”. Vera Lundi heeft een zeer sterke thriller geschreven met menselijke emoties als uitgangspunt. Sterke emoties die laten zien over hoe deze één of meerdere mensenlevens kunnen beïnvloeden en vernietigen. Ze heeft het verloop van verdriet naar wraakgevoelens naar uiteindelijk onherstelbare vernietigingsdrang prachtig weergegeven in dit boek. Het feit dat je het verhaal leest vanuit Monica in de ik-vorm, maakt het nog indringender. Met Monica heeft de schrijfster een beangstigend en zeer intrigerend personage neergezet. Hoe ver ga je om je verdriet een plekje te kunnen geven? Waar is het precieze punt dat je een grens overschrijdt?
Het verdriet en de wraakgevoelens worden goed omschreven en maken haar handelen duidelijk. Ik vond dat de schrijfster heel sterk heeft omschreven hoe Monica zich voelt als het besef bij haar doordringt dat Roy er nooit meer zal zijn. Ik moest op dat moment even slikken. De emoties van de verschillende personages maakten dat ik werd meegezogen in het verhaal.
De volgende quote uit het boek geeft aan hoe ver Monica de realiteit al uit ogen begint te verliezen:
“Mijn eerdere gevoel, dat ik langzamerhand gek aan het worden ben, neemt af. Ik ben niet gek, integendeel.” Monica is duidelijk minder toerekeningsvatbaar. Ik wisselde tijdens het verhaal van het verhaal van mijn eigen gevoelens ten opzichte van haar: de ene keer had ik medelijden en begrip, de andere keer haatte ik haar om haar misselijkmakende meedogenloosheid.
In de loop van het verhaal blijkt dat Monica niet de enige belangrijke spelers is in dit akelige spel en krijgt het verhaal een extra dimensie. Het epiloog maakte me stil. Het is een aantal dagen in mijn hoofd blijven hangen. Wat zou ik hebben gedaan?

Onbezonnen is een zeer goede, niet alledaagse thriller. Het is een verhaal dat onder je huid kruipt.

Het debuut van Vera Lundi krijgt van mij 5 welverdiende sterren. Ik kijk erg uit naar haar volgende boeken.

Jeanine Feunekes-Both
Recensente De Perfecte Buren