Mythe of gruwel?

Commissaris Enrico Mancini heeft moeite om zijn privéproblemen te verwerken. Een paar maanden geleden is zijn vrouw Marisa na een slopende ziekte overleden. Hij was daarbij niet aanwezig omdat hij met een heftige zaak bezig was: een seriemoordenaar maakte Rome onveilig. Hij kan het zichzelf niet vergeven dat hij niet bij haar overlijden was. Opnieuw wordt Rome echter opgeschrikt door een seriemoordenaar en zijn aanwezigheid bij het onderzoek is dringend vereist. Ditmaal is het een moordenaar met een bijzondere obsessie: de slachtoffers worden na hun dood zodanig gemodelleerd dat ze op standbeelden van mythologische monsters lijken. De moordenaar wordt daarom in de media ‘de beeldhouwer’ genoemd. Mancini gaat ondanks zijn problemen toch met zijn team op jacht. ‘De beeldhouwer’ verplaatst zich door heel Rome en maakt meerdere slachtoffers. In het begin lijkt alle logica zoek en raken Mancini en zijn team steeds verder gefrustreerd. Maar dan wordt een lid van het team aangevallen, hij raakt levensgevaarlijk verwond en weer voelt Mancini zich schuldig, hij had de aanval wellicht weten te voorkomen. Dan blijkt het belang van een team: zijn teamgenoten geven hem de juiste feedback, Mancini herpakt zich, zijn profilerkwaliteiten maken dat het net rondom de seriemoordenaar zich langzaam maar zeker sluit. Hoe meer de moordenaar in het nauw gedreven wordt, hoe sneller de moorden plaats vinden. In het park van Bomarzo komt het tot een spannende en verrassende ontknoping.


Mijn mening: De mythe van de dood is geen makkelijk boek om te lezen, het is geen pageturner maar veeleer een psychologische roman. Het centrale thema is transformatie. Alle hoofdrolspelers in het boek, dat zijn er meer dan je vooraf verwacht, maken op een of andere manier een transformatie door. Rechtvaardigheid en werkelijkheid staan in het boek centraal en ze worden bovendien vanuit wisselend standpunt bezien. Het verhaal wordt dan ook steeds vanuit een ander perspectief verteld. Dat kan verwarrend zijn maar het levert ook prachtige perspectiefwisselingen op. Mirko Zilahy neemt je bovendien mee op speurtocht in een duister Rome waar het regenachtig en koud is. Verwijzingen naar bekende ‘oude’ verhalen zijn er volop, ik heb ervan genoten. Al met al een prachtig boek, een goed vervolg op zijn debuut Schaduw met opnieuw in de hoofdrol Enrico Mancini, een menselijke commissaris die met zijn verdriet worstelt. Vier sterren, geen vijf omdat je het boek toch af en toe weg moest leggen om een aantal zaken te laten bezinken en de grote lijn in het verhaal weer op te pakken.