Emotionele stilte

Ik mocht dit boek lezen voor De Club voor Echte Lezers. Het is een prettig leesbaar boek waar je na afloop wel even stil van wordt…. Stilte klinkt door in dit boek, emotionele stilte, stilte doordat er geen contact kan worden gemaakt. De hoofdpersoon, Lucy Barton, ligt in het ziekenhuis na een blindedarm operatie. Door complicaties ligt ze maar liefst 9 weken in het ziekenhuis. Haar man en kinderen komen amper op bezoek en ze ligt daar maar eenzaam, stil en verlaten. Haar moeder, met wie ze niet of nauwelijks contact heeft, komt haar opzoeken en blijft 5 hele dagen. Dan wordt het verhaal van Lucy’s jeugd geschilderd: armoedig opgroeien, wonen in een vochtige en vooral koude garage. Koud en kil is ook het gezin waarin Lucy geboren wordt, er wordt niet gepraat, Lucy en haar broer en zus moeten maar zien hoe ze groot worden. De meest elementaire dingen leert Lucy thuis niet en dat blijft haar het hele leven achtervolgen. Ze staat er buiten, altijd en overal. In de 5 dagen met haar moeder leggen ze samen contact door te praten en te roddelen over mensen uit haar geboorteplaats, nergens komt er een echt gesprek tussen moeder en dochter op gang, maar toch geniet Lucy er enorm van. Na 5 dagen vertrekt haar moeder weer, Lucy ziet haar pas weer terug wanneer haar moeder op sterven ligt, vele jaren later. Lucy blikt dan terug en herkent het patroon: ook zij gaat geen diepgaande relaties aan, het verleden herhaalt zich. Elizabeth Strout heeft een wonderlijk mooi verhaal gemaakt waarin geestelijke armoede centraal staat. Lucy lijkt een toeschouwer te zijn in haar eigen leven, ze zet altijd door, bereikt materieel veel maar blijft toch arm….