Wat meer diepgang en de serie kan niet meer stuk.

Zeden veranderen. Tot een stuk in de vorige eeuw werd de vrouw geacht aan de haard te blijven en haar lot lijdzaam te ondergaan. In de jaren 1960 kwam daar verandering in. Vrouwen manifesteerden zich, gingen wel eens de versiertoer op, en waarom ook niet? Zo gaat het ook met Roseanna McGraw, een jonge Amerikaanse op rondreis door Europa. Aan die reis komt een abrupt einde wanneer haar lijk opgevist wordt uit het Götakanaal. In eerste instantie weet niemand wie de vrouw is. Niemand herkent haar, ze is nergens als vermist opgegeven. Tot de Amerikaanse detective luitenant Kafka verheldering brengt. Dan rest enkel nog een tweede, zo mogelijk nog groter vraagstuk: wie heeft de vrouw vermoord? De sporen leiden naar een passagiersschip, de Diana.

Zit het de Scandinaven in het bloed, of volgen Mankell, Lindell, Edwardson en co gewoonweg het grote voorbeeld van Sjöwall en Wahlöö? Moeilijk te zeggen, maar feit is dat zowat alle Zweedse en Noorse thrillersauteurs uitblinken in het neerzetten van zeer menselijke politie-inspecteurs, die worden geconfronteerd met de donkere kantjes van de maatschappij. Naar verluidt is Sjöwall en Wahlöö's inspecteur Martin Beck de eerste in de rij. Zelf kan ik daar niet over meespreken: ik was nog niet geboren toen de feiten gepleegd werden. De vrouw in het Götakanaal werd al in 1965 geschreven en dat merk je, maar alleen aan een paar kleine details (een tiener die fan is van de Beatles). Het verhaal op zich is niet uit de tijd, het kon zich evengoed nu afspelen. Dat op zich is al een grote verdienste van de auteurs.

In de volgende delen van de reeks, die volledig opnieuw wordt uitgebracht bij Signature, mag de figuur van Beck wat mij betreft nog wat doorgroeien. Wat meer diepgang en de serie kan niet meer stuk. Deel 2 staat alvast klaar.