Mankell weet de spanning vast te houden

Henning Mankell beschrijft een moordonderzoek zoals het (vermoed ik) werkelijk is: geen oplossingen en tips die uit de lucht komen vallen, maar hard labeur dat geleidelijk vruchten afwerpt. Beetje bij beetje wordt de spanning opgebouwd. Het is Mankells grootste verdienste dat hij die spanning ook kan vasthouden, ook al worden zijn thrillers steeds dikker.

Alleen jammer dat De vijfde vrouw, geschreven in 1996, door uitgeverij De Geus eerder werd uitgebracht dan deze Dwaalsporen uit 1995. In De vijfde vrouw nemen we afscheid van Wallanders oude vader, in Dwaalsporen is de man terug in leven en klaar om met zijn zoon een laatste reis naar Rome te ondernemen. Dat stoort de logische opbouw doorheen de Wallanderreeks, en net die lijn maakt de hele serie zo uniek.
Intussen is deel zeven in de reeks van negen al uit, Midzomermoord. Laat ons hopen dat de hoge verwachtingen worden ingelost.