Wisselende kwaliteit

Hoe kwoteer je een boek dat zo wisselend van kwaliteit is als Een Venetiaans geheim? Het boek varieert van bedroevend tot uitstekend. Dat eerste is het geval voor de openingsscène, die baadt in een sfeertje van 'kijk eens wat een knappe en slimme en sociale en sportieve studenten wij zijn, maar laten we toch maar eens wat kattekwaad uithalen, zodat niemand denkt dat we geen echte mannen zijn'. Ik hou er niet zo van, vooral niet als er ook nog fouten in zitten: de vier vrienden spelen een spelletje met laserpistolen in ondergrondse gangen waar stoombuizen door lopen. De vier zijn er niet aan hun proefstuk toe, maar op een of andere manier zijn ze vergeten dat die buizen warm hebben. Begrijpe wie kan.

Van een heel andere orde is het onderzoek rond de Hypnerotomachia Poliphili, een boek vol raadsels waar zelfs de knapste knoppen geen touw aan kunnen vastknopen. Twee studenten, Paul en Tom, zetten er hun tanden in, en komen zo in een avontuur van vriendschap en helaas ook afgunst terecht. Dankzij de boeiende zoektocht wordt Een Venetiaans geheim toch nog een intrigerend boek. Alleen jammer van dat Amerikaanse studentensfeertje.