Voor wie ik heb liefgehad

In dit boek gaan we mee met Louise Veldman, een vrouw van 90 die in een verzorgingstehuis woont. Zij ontvangt op een dag een doos met dagboeken die zij zelf ooit heeft geschreven. Aanvankelijk wil ze niets met het verleden te maken hebben, maar uiteindelijk besluit ze zich toch voor te laten lezen door Fabio, haar verpleger. Daar leren wij over het verleden van Louise, over haar liefdes, verdriet, tegenslagen, en het leven in de oorlog.

Op de eerste plaats leest dit boek lekker weg. De schrijfstijl is makkelijk, en goed te volgen. De verhalen uit de oorlog grijpen je aan, voor mensen zoals ik, die het niet van dichtbij hebben meegemaakt, is het een mogelijkheid om je te kunnen inleven wat voor tragische dingen er gebeurden in die tijd. Afschuwelijke dingen. Louise is een onrustig persoon die nergens haar vaste plek vind, ze ontgroeit dingen, plaatsen, en personen. Hierdoor maak je veel wisselingen mee in het verhaal. Als je terug bent in de huidige tijd, maak je mee hoe opstandig Louise blijft om maar niet betutteld te worden, want dat staat in een verzorgingshuis centraal, sommige mensen gaan vaak met je om alsof je geen verstand meer hebt. Hier werden veel gebeurtenissen wel een beetje vergezocht en verloor ik een beetje de interesse om te blijven lezen, ook de delen van de dagboeken ná de oorlog konden mij minder boeien, hierdoor kakte het verhaal (voor mij) halverwege een beetje in.

Al met al een makkelijk boek om zomaar tussendoor te lezen.