Een thriller in slow motion

Never judge a book by is cover, maar dat gaat voor mij niet op. Een cover die me niks zegt, pak ik niet snel op. Gelukkig heeft 'Dochter van het moeras' een heel toffe cover die in de boekhandel zeker mijn aandacht zou trekken. Ook aan de binnenkant is 'ie mooi, een leuk extraatje voor de liefhebber.
Het boek noemt zich een thriller maar ik vond het meer lezen als een roman. Het is geen nagelbijtende spanning, geen op-het-puntje-van-je-stoel. Dat terwijl er toch hele nare dingen in gebeuren. Een rustig opbouwend verhaal, afwisselend gaat het over toen en nu.
In het heden zoekt Helena haar uit de gevangenis ontsnapte vader. In het verleden wordt langzaamaan steeds meer duidelijk over de thuissituatie van Helena. Bizar om te lezen vond ik hoe normaal het leven soms kon zijn. Mama werkt in de tuin terwijl ze een liedje neuriet bv.
De eerste helft kabbelt zo rustig voort, dan bouwt het wat sneller op en krijg je flink wat cliffhangers om je oren. Zo werkt het toe naar een einde dat je op je sloffen aan ziet komen. En ondanks dat, heb ik toch gewoon een lekker boek gelezen.
Eentje om te volgen hoor, Karen Dionne!