Deel 1 was beter, maar deel 2 was slechter dan in mijn herinnering

In mijn recensie over deel 1 begon ik met Tris, dus dat doe ik nu ook. In Inwijding vond ik haar een heerlijk persoon. Ze was dapper, maar niet overdreven, en ze maakte goede keuzes. In dit boek dus écht niet. Ze doet er alles aan om dood te gaan, lijkt het wel! Ze maakt domme keuzes, en zet vaak haar leven op het spel voor helemaal niks. Als Tobias uiteindelijk tegen haar zegt dat hij niet verliefd werd op deze Tris, en dat hij het zo niet langer aankan, ben ik het helemaal met hem eens. Tris roept de hele tijd dat ze te egoïstisch was voor Zelfverloochening, maar ondertussen stort ze zich in alle gevaarlijke avonturen waar ze maar bij kan. Zucht. In deel 1 was ze slim, in deel 2 dom en overdreven.

Opstand was zeker heel erg spannend. Het is oorlog, maar je krijgt niet allerlei vage oorlogsplannen voorgeschoteld. Je krijgt te horen wat Tris te horen krijgt, en dat is prima te begrijpen. Het was dus spannend, maar lang niet zo spannend als ik had gehoopt. Waarom? Om een hele simpele reden, namelijk door de liefde tussen Tobias en Tris. Alles draait om hen. Als er iets spannends gebeurt, eindigt het hoofdstuk nog niet, want er moet eerst een zoenscène of een ruzie tussen komen. Als ze dan in slaap vallen, of als ze de deur voor de neus van de ander dichtslaan, dán pas is het hoofdstuk afgelopen. Soms is dat ook wel leuk, maar niet als dat bij ieder hoofdstuk zo is. Er zaten bijna geen cliffhangers in Opstand!

Behalve dan bij het einde, want dat was echt een enorme cliffhanger. De laatste hoofdstukken zijn echt bloedstollend spannend. Tris maakt eindelijk goede keuzes, ze heeft namelijk gelijk, maar ja, niemand gelooft haar meer. Vind je het gek? De hele tijd haalt ze zich de raarste dingen in het hoofd, en als je dan eindelijk gelijk hebt, gelooft niemand je meer!
Maar goed, ik was alle hoop op al verloren, want de enige die Tris nog een beetje zou kunnen geloven was Tobias, en zelfs hij had geen vertrouwen meer in haar. Maar dan, komt er een plottwist. En een grote ook. En net als DE waarheid naar boven is gekomen, waar iedereen (de personages én ik) versteld van staan, is het klaar. Wauw, woosh, omver geblazen.

In Opstand leren we alle facties kennen, en dat vind ik leuk. Ik leer nieuwe serums kennen, nieuwe mensen, en niet alleen facties, maar ook de Factielozen! Dat was heel interessant, zeker als blijkt wie de leider van de Factielozen is.

Het einde maakte een hoop goed, maar nog steeds ben ik niet tevreden. Inwijding was eens tuk beter dan in mijn herinnering, maar Opstand een stuk slechter. Er is geen goede balans tussen actie en romantiek, wat ik heel erg jammer vind! Helaas, helaas. Maar het boek was ook zeker niet slecht, want er zaten ook een hoop goede stukken in.

Lees meer van mijn recensies op https://rabbitbookz.wordpress.com/