Gone - Michael Grant

Niet alleen mijn uitgave van dit boek is mysterieus, maar het verhaal is dat ook. Net zoals Sam kon ik eerst wel lachen om wat er gebeurde in Perdido Beach, maar langzaam kreeg ik het onheilspellende gevoel dat er iets helemaal niet klopte. Het klinkt zo onwerkelijk, maar toch kon het me goed voorstellen. Alles werd heel erg goed beschreven, en ik verloor geen moment mijn aandacht.

Mijn band met de personages was niet heel erg goed. Toch vond ik dat bij Gone niet heel storend. Het komt bij mij denk ik doordat het vanuit zoveel verschillende perspectieven wordt beschreven. Ieder personage wat er toe doet heeft minstens één hoofdstuk dat vanuit zijn/haar perspectief is geschreven. Sam is duidelijk de hoofdpersoon, maar Astrid, Lana, Albert en Computer Jack hebben er ook een paar. Verder hebben andere personages er ook wel eentje. Hierdoor vond ik het lastig om met één personage een band te krijgen. Wél zorgde deze wisselende perspectieven ervoor dat je alle personages een beetje leerde kennen en kreeg je verschillende kijken op het verhaal. Ook omdat Sam, een jongen, de hoofdpersoon is, vond ik het lastig om me goed in te leven. Bij Lana en Astrid ging dat al een stuk beter.

De hoofdpersonen moeten constant op hun hoede zijn, dus dat was ik ook. Ik kwam er snel genoeg achter dat er veel onverwachte dingen gebeurden in dit boek, dus zorgde ik dat ik daarvoor openstond. Nu moet je niet ieder hoofdstuk een plottwist verwachten, maar er zaten zeker wat dingen in waardoor ik weer helemaal alert was. In deze wereld leven alleen kinderen. Afschuwelijk, maar wel een goede manier om een Young Adult een boek extra goed te laten begrijpen. Alle rollen die normaal door volwassenen gespeeld zouden worden, worden nu gespeeld door kinderen. Alles wordt door kinderen gedaan en op alles wordt door kinderen gereageerd. Alle beslissingen worden genomen door kinderen, en heel vaak blijken dat niet de goede beslissingen te zijn. Het is opvallend dat alles misgaat als kinderen de touwtjes in handen hebben!

Het contrast tussen de verschillende aspecten van dit verhaal is groot. Je hebt de spannende, ongelooflijke, gruwelijke, griezelige en soms zelfs smerige kant en de grappige, lieve kant. Dingen worden gedetailleerd beschreven, dus ook hoe wonden eruit zien. Er gebeuren dingen in de FAYZ die niet kunnen en waar ik me nog steeds over verwonder. Maar er zit ook heel erg veel humor in dit boek! Ik kon lachen om de analyses van Astrid, de ironische opmerkingen van Sam en ook Diana en Edilio zorgden ervoor dat ik af en toe even moest grinniken.

Ik dacht dat ik geen verhaal meer raar zou vinden na Miss Peregrine’s Home For Peculiar Children, maar dit boek was ook zeker niet normaal! Doordat er alleen maar kinderen voorkomen in dit boek, heb ik me goed kunnen inleven. Ook de verschillende perspectieven zorgden voor veel informatie van de hoofdpersonages. Toch heb ik nog niet echt een band met ze gekregen, dus ik hoop dat nog gaat komen in de andere boeken.