Voldeed niet aan mijn verwachtingen

De achterkant van Havikskruid maakte me nieuwsgierig doordat hij zo mysterieus was en dit boek leek me spannend. Waar ik wel een beetje verward door raakte was de voorkant van het boek, want die deed naar mijn mening een beetje kinderlijk aan. Ik wist het niet zeker, maar eigenlijk dacht ik wel dat dit boek iets voor mij zou zijn.

De proloog leek mijn vermoedens te bevestigen: dit zou een spannend, maar toch wel een licht boek worden. Wat ik wel jammer vond is dat de plot, die aan het einde een enorme plottwist zou kunnen zijn, in de proloog meteen al onthuld wordt. Dat betekent dat je als lezer al weet waarom Poppy en Ember zich niet thuis voelen en dat je al weet wat er aan het einde gaat gebeuren, maar de personages weten het zelf niet. Eigenlijk ben ik daar helemaal geen fan van. Natuurlijk, uiteindelijk draait het verhaal om de personages en hoe die zich ontwikkelen, maar het leuke aan boeken vind ik dat je een soort band met de personages krijgt en dan met ze mee gaat denken. Dat had ik nu niet.

Maar dit was niet het enige waardoor er een soort kloof tussen mij en de personages lag. Ik kon me namelijk ook helemaal niet vinden in de manier van schrijven van Irena Brignull. Alles wordt rijkelijk beschreven. Soms is dat fijn, maar ik had het gevoel dat al die beschrijvingen het verhaal een beetje tegenhielden. Het kon niet mooi voortvloeien. Daardoor werd mijn hoop op een spannend, maar licht Fantasy verhaal keihard de grond in geboord. Ik kon namelijk helemaal niet door het boek heenkomen. Ik bleef het maar wegleggen en stelde het moment waarop ik het boek weer op zou pakken steeds uit.

Toch zijn er niet alleen maar slechte dingen te vertellen over dit boek. Ik vond Poppy een leuk personage. Hoe ze zich niet thuis voelt, maar troost vindt bij haar kleine eigenaardigheden (zoals de katten!), dat vond ik toch wel lief. Ember, die eigenlijk in hetzelfde schuitje zit, vond ik wat minder. Ze komt niet voor zichzelf op en laat zichzelf kleineren. Toch snap ik het wel, want hoe buitengesloten ze zich ook voelt, het is toch wel haar thuis en anders is ze helemaal alleen. Ook voor Ember kon ik dus wel begrip opbrengen en uiteindelijk begon ik haar ook steeds meer te waarderen. Zelfs Distel was iemand bij wie ik me kon inleven, met haar gemene moeder, haar drang om begrepen te worden, haar onzekerheid.

Een personage waar ik al heel snel hélemaal klaar mee was, is Leo. Ik snap nog steeds zijn nut niet. Waarom is hij in het leven van Ember en Poppy? Wat doet hij daar in vredesnaam?! Hij heeft een sneu verleden, maar verder… Ik had vanaf het begin al een hekel aan hem. Dat kwam niet alleen door zijn persoonlijkheid, maar dat kwam dus ook doordat hij naar mijn mening niets toevoegde aan het verhaal. Poppy en Ember helpen elkaar, ze veranderen door elkaar, maar Leo? Nee. Poppy en Ember denken veel aan hem, maar ik kan bijna niets verzinnen wat hij in hen naar boven heeft gebracht. Ik had een beetje het gevoel dat Irena Brignull zich een soort van verplicht voelde om hem in het verhaal te stoppen, om romantiek in het verhaal te brengen. Om, jazeker, een liefdesdriehoek te creëren. Nou, die waardeer ik dus echt niet.

Ik ben niet heel positief over dit boek. Misschien dat het leuker is voor een wat jonger publiek, maar helaas heb ik al te veel boeken gelezen die origineler, spannender en voor mij leuker om te lezen zijn dan Havikskruid. De schrijfstijl wist me niet te pakken en de geforceerde romantiek haalde me helemaal uit het verhaal. Toch vond ik vooral Poppy een fijn personage en hield ik van de katten!