Meer dan 5,3 miljoen beoordelingen en recensies Organiseer de boeken die je wilt lezen of gelezen hebt Het laatste boekennieuws Word gratis lid
×
Lezersrecensie

Een prachtig voorbeeld van #strijdvoordiversiteit

15 maart 2016
Het moet er eventjes uit, maar wát een fantastisch boek is dit. Het wordt vergeleken met de boeken van John Green, en hoewel ik het daar deels mee eens ben, vond ik dit boek beter dan bijvoorbeeld The Fault In Our Stars. Het is overzichtelijker, minder ingewikkeld, maar ik vond dat er veel meer gevoel in het verhaal zat.

De laatste tijd wordt er veel aandacht gegeven aan de strijd voor diversiteit. Bij Blossom Books is bijvoorbeeld Simon vs. de verwachtingen van de rest van de wereld – Becky Albertalli daar een goed voorbeeld van. Volgens mij staat die strijd voor diversiteit vooral voor dat het gaat om de binnenkant, en niet om de buitenkant. Dat kan heel makkelijk worden weergegeven met het hoofdpersonage homoseksueel maken, maar in In het spoor van de eclips vind ik het denk ik mooier gedaan. Nat staat bekend als nerd, stottert en heeft waarschijnlijk geen goeie looks. Milo Quincy staat bekend als pedofiel, hij heeft een telescoop waarmee hij volgens iedereen naar kinderen gluurt, volgens verhalen heeft hij, toen hij docent was, een leerling aangerand en hij heeft ALS. Celeste staat bekend als slet, verft haar haar in de raarste kleuren, maar lijkt alles verder prima voor elkaar te hebben. Maar Nat is een hele aardige, slimme jongen, Milo Quincy heeft een passie voor sterrenkijken (vandaar die telescoop) en beschikt over een geniaal gevoel voor humor, en Celeste is heel ongelukkig. Van binnen zijn ze anders dan ze van buiten lijken.
Deze drie mensen, die zich allemaal op hun eigen manier eenzaam voelen, worden op een schitterende manier hele goede vrienden. Ze gaan op reis, de droom van Quincy achterna. En uiteindelijk blijken ze veel meer gemeen te hebben dan ze ooit hadden kunnen denken.

Ik begon niet met hele hoge verwachtingen aan dit boek. Ik verwachtte zoiets als TFIOS, en hoewel ik het boek prachtig vond, is het niet mijn favoriete genre. Maar, ik deed niet voor niets mee aan de leesclub, en ik begon gewoon met lezen. Ik vond het begin nogal oppervlakkig, precies waar ik al bang voor was. Een gepeste jongen die graag bij de populaire jongens wil horen, terwijl hij ze eigenlijk helemaal niet mocht. Maar toen Nat en Quincy bevriend raakten en ik het verhaal van Quincy las, smolt ik echt van binnen. En toen ze met Celeste naar Kentucky reden, vond ik het verhaal fantastisch. Er kwam wat humor bij, maar ook een hoop ontroerende momenten.
En het einde was echt heel erg zielig. Tranen! Maar het was heel erg mooi, en ik begreep Quincy, vooral omdat hij eerder al zei dat hij niet bang was voor de dood, maar voor het leven als hij er eigenlijk niet meer mee verder wilde.

Tijdens de leesclub werd er wat gezegd over rare getallen. Er werd gesuggereerd dat het verhaal zich afspeelde in 2017, terwijl het boek in 2014 is geschreven, en Quincy is in 1952 geboren, maar hij is al 65. 2014, 1952, dus dan kan hij hooguit 62 of 63 zijn, toch? Maar opeens schoot me te binnen dat de zonsverduistering die in Kentucky te zien is, misschien in het echt ook op 21 augustus 2017 is! En ja hoor, dat was waar. Dus, het verhaal speelt zich af in 2017, omdat de eclips waar het boek over gaat, ook in 2017 is. Logisch!

In het spoor van de eclips is echt een fantastisch boek, wat je echt gelezen moet hebben als je het eens bent met de #strijdvoordiversiteit en houdt van YA romans. En ook als je wat minder houdt van dit genre, zoals ik, denk ik dat je dit boek erg leuk zult vinden. Het is in ieder geval één van mijn favoriete boeken uit dit genre!
2

Reageer op deze recensie

Meer recensies van