Het herlezen van dit boek stelde me teleur

Ik was van plan deze hele serie te herlezen. Een paar jaar terug heb ik de boeken gelezen, en ik vond ze fantastisch. Maar nu ik deel 1 voor de tweede keer uitheb, heb ik besloten te stoppen met de serie. Waarom? Dat zal ik hieronder proberen uit te leggen.

June vind ik van af het begin al knetterend irritant. Ze kan maar niet stoppen met zeggen hoe slim ze wel niet is, en hoe goed ze wel niet is, en hoe zielig ze wel niet is nadat haar ouders zijn gestorven. Ze hoort bij de besten, en is fel tegen de Kolonisten.
Dan heb je Day. Een arme jongen, een misdadiger, een voortvluchtige. Hij doet alles om zijn familie te beschermen.
Oké, June en Day zijn dus elkaar tegenovergestelde. Ten minste, dat is de bedoeling. Want hoe verschillend ze ook zijn, ze zijn echt precies hetzelfde! Ze kunnen allebei goed vechten, denken op dezelfde manier, en blijken uiteindelijk ook nog even slim te zijn!

Dan kom ik bij het volgende, en dat zijn de verschillende perspectieven. Om het hoofdstuk verandert het perspectief van Day naar June. Aan de ene kant echt reuze interessant, want dan begrijp je beide kanten, maar net zoals bij Tris en Four in Samensmelting, kon ik ze niet uit elkaar houden vanwege hun overeenkomsten in persoonlijkheid en schrijfstijl. Het enige verschil was dat June allerlei dingen tussen haakjes zette, terwijl dat echt overbodig was. Ik snap dat je wat dingen tussen haakjes zet, maar er zaten ook dingen tussen die helemaal niet tussen haakjes hadden gehoeven, en dan waren het ook kloppende zinnen geweest. Ook lijkt het alsof de dingen tussen haakjes minder belangrijk zijn dan de rest van de tekst, maar er zat ook een hoop relevante info tussen die stomme dingen.

Er waren een hoop dingen erg voorspelbaar. En niet alleen omdat ik het boek al heb gelezen. Ik kan me nog goed herinneren dat het mysterie rond de moord van Metias ook de eerste keer dat ik Legend las heel erg voorspelbaar was. Het hele mes-in-borstkas-of-schouder gebeuren lag er te dik bovenop. Dat Day en June gevoelens krijgen voor elkaar is ook niet heel verrassend.
Maar het einde, als June alles ontdekt, vind ik toch wel weer interessant. Alles past in elkaar, al krijg je wel een hoop informatie in één keer.

Ik had soms echt het gevoel dat Legend door een robot was geschreven. Marie Lu windt er geen doekjes om en zegt BAM BAM BAM wat er gezegd moet worden. Soms zorgde dat voor een spannend effect, alsof alles heel snel gebeurt, maar de vreugde, het verdriet en de liefde in sommige momenten ging zo helemaal verloren. Ik kreeg niet de tijd om personages te leren kennen, voor ze doodgingen. En ik heb geen band op kunnen bouwen met June en Day. Want ze stellen zich niet open voor de lezers van het boek.
De worldbuiling laat lang op zich wachten. Op de achterflap staat dat het verhaal zich afspeelt in 2130, maar wat er allemaal precies is gebeurd tussen nu en 2130 wordt niet gezegd. Hoe de pest is ontstaan wordt niet gezegd. Hoe de oorlog in elkaar zit wordt niet gezegd. Pas als June het dagboek van Metias leest wordt er wat duidelijk. Maar dat is pas helemaal op het einde, en heel veel in één keer. Maar aan het einde van het boek zit ik nog steeds vol met vragen.

Maar ik hoef de antwoorden op de vragen eigenlijk niet te hebben. Dat is het rare: Ik voel geen behoefte om verder te lezen. Het einde was geen sterke cliffhanger, en voor mij is het nu klaar. Ik vond de schrijfstijl en de personages niet fijn, en hoewel ik graag meer over deze wereld te weten wil komen, wil ik niet verder lezen. Dit heb ik nog nooit gehad, en dat zegt al genoeg, toch? Helaas!