Niet echt iets voor mij, maar wel leuk

Eerlijk gezegd had ik niet echt verwacht dat dit een boek voor mij zou zijn. Ik ben sowieso meer van Fantasy en Science Fiction, maar de laatste tijd vind ik Contemporary YA’s ook steeds leuker. Toch sprak dit verhaal me niet zo aan. Dit is namelijk alweer het zoveelste liefdesverhaal. Iedereen zegt dat het anders is vanwege het feit dat Simon homoseksueel is, maar wat is het verschil nou eigenlijk? Het verhaal is inderdaad anders dan als Simon hetero geweest zou zijn, maar het leek me allemaal niet heel bijzonder. Dat merkte ik ook wel, toen ik begon met lezen. Ik kwam er niet doorheen!

Toch ben ik door blijven lezen. Ondertussen heb ik een ander boek gelezen, ja, maar toen ik Simon daarna weer oppakte merkte ik dat ik steeds meer plezier ging krijgen in het verhaal! Ik begreep Simons situatie en kon lachen om zijn sarcastische opmerkingen. Ik kreeg geen trek in Oreo’s, maar werd enthousiast omdat Simon ook zo’n Harry Potter fan is.

Ook vond ik het leuk om mee te denken met het hoofdpersonage. Uiteindelijk had ik wel door wie Blue zou zijn, maar dat was wel vrij laat. Simon wordt vaak op het verkeerde spoor gezet, en toen ik dacht dat ik een plot twist te pakken had, bleek er nog eentje achteraan te komen! Niet dat dit boek nou enorm spannend was, maar ik heb me zeker vermaakt. Doordat een groot deel van het verhaal zich gewoon op school en binnenshuis afspeelt, met Simons vrienden en familie, werd het wel heel realistisch. En hoewel veel mensen homoseksualiteit normaal vinden, zoals ik, zijn er ook mensen die er een probleem van maken. En ik snap dat het voor jongeren lastig is om uit de kast te komen, omdat iedereen op die leeftijd toch een bepaald beeld voor zich heeft van wat normaal en niet normaal is. Als daar vanaf geweken wordt gaan ze daar lacherig om doen… En gaan ze pesten. We kunnen wel doen alsof dat erbij hoort, maar dat is natuurlijk niet zo. Wat ik dan ook heel goed vond van Simon vs. de verwachtingen van de rest van de wereld was de geloofwaardigheid. Alles in dit boek voelde alsof het iedereen zou kunnen gebeuren. Misschien niet erg origineel, maar wel mooi.

Maar er sprongen wel degelijk dingen uit. Ik noemde al het feit dat Simon fan was van Harry Potter, en dat hij meerdere keren verwijst naar het fandom. Hij vergelijkt de haarkleur van iemand met die van Draco Malfoy, hij wijst zijn zusje erop dat het afschuwelijk is dat ze niet weet wat Dementors zijn… Voor iemand die ook fan is van HP is dat écht heel leuk! Verder vond ik de vriendschappen ook heel mooi. Dit verhaal draait om homoseksualiteit, chantage en puberproblemen, maar vriendschap is ook belangrijk. Simon kent Abby een halfjaar, maar toch vertelt hij haar zijn grootste geheim als één van de eersten. Hij vind het afschuwelijk om Leah kwijt te raken en doet er alles aan om ervoor te zorgen dat ze niet met hem breekt. Simon en Nick weten precies van elkaar wat ze wel en niet moeten doen, wat wel en niet ongemakkelijk is en of er wel of niet iets met de ander aan de hand is.

Dus, vond ik dit boek net zo goed als veel fans zeiden dat het was? Nope. Maar ik vond het zeker een leuk boek, en ik begreep ook weer wel waarom sommigen er helemaal hoteldebotel van zijn. Maar als je een boek zo vaak voorbij ziet komen, lijkt het vaak veer bijzonderder dan het in werkelijkheid is. Ik had eigenlijk ook niet echt verwacht dat ik het super zou vinden, maar ik ben wel blij dat ik het gelezen heb