Niet heel bijzonder, maar toch weer wel

Wat jij niet ziet is qua verhaallijn niet heel bijzonder. Het gaat over het leven van Parker, wiens vader een paar maanden terug overleden is. Er komen allerlei nieuwe mensen op haar school, omdat er twee scholen worden samengevoegd. Eén van die mensen is Scott, een jongen die haar beste vriend was, maar haar enorm heeft gekwetst. Het verhaal gaat dus over het omgaan met verlies, het verleden onder ogen komen en jezelf leren kennen. Dat zijn niet de origineelste elementen, maar ik vond het in Wat jij niet ziet best goed uitgewerkt.

Het echte bijzondere aan dit boek is dat Parker blind is. Ik vond het heel leuk om te zien hoe goed ze daarmee omging, dat ze een normaal leven kon leiden, ondanks die blindheid. Soms had ze het er heel moeilijk mee, maar heel vaak was het alleen dat anderen dachten dat ze ergens moeite mee zou hebben, terwijl ze zelf allang wist dat dat niet het geval zou zijn. Verder speelt het verhaal zich gewoon af in het dagelijks leven van Parker. Dit geeft al aan dat het boek het vooral moet hebben van de personages en hun ontwikkelingen.

Een belangrijk thema in dit boek is het leren kennen van jezelf. Ik moet zeggen dat Parker dat nodig had. Op een gegeven moment werd ze echt knap irritant. Door haar blindheid en haar verdriet zat ze echt in een soort eigen wereldje en had ze niet meer door dat ze mensen om haar heen kwetste. Vanaf het moment dat haar vrienden eindelijk door die muren heen braken, werd ze een veel leuker mens!
Eigenlijk ben ik best wel benieuwd wat er in het hoofd van Parkers vrienden omging. Ik kan me namelijk best voorstellen dat Molly, Sarah, Faith en Sheila het soms ook heel moeilijk hadden met de blindheid van Parker. Ik had best wel wat uit hen perspectief willen lezen, ook om af en toe een pauze te nemen van Parker.

Ik ben gewend dat ik in boeken een goed beeld krijg van de personages. In Wat jij niet ziet is dit natuurlijk heel anders, Parker kan je immers geen beschrijvingen geven van de mensen om haar heen. Toch had ik iets meer verwacht. Ik hou altijd van die gekke beschrijvingen van blinden in boeken: hoe dingen voelen, ruiken of klinken. Ik had echt gehoopt dat dat in dit boek wat meer naar voren zou komen, maar nee. De andere zintuigen van Parker zijn niet zo belangrijk. Hierdoor kon ik me geen beeld vormen van de personen en dingen in dit boek. Wat ik dan wel weer leuk vond waren de labeltjes in braille die Parker aan al haar kledingstukken naait. Handig, dan weet je zelf ten minste wat je aantrekt…

Nog even kort: in dit boek komt veel braille voor. Op de voorkant en boven de hoofdstukjes. Ik heb het even opgezocht, maar het braille op de voorkant betekent niet hetzelfde als de titel! Stel dat je dit boek gelezen hebt en je wilt graag weten wat het dan wel betekent, dan raad ik je aan een kijkje te nemen op de site van Eric Lindstrom.

Wat jij niet ziet is bijzonder, maar toch normaal. De ontwikkelingen van de personages staan centraal. Ik moest even wennen aan Parker, maar later bleek ze toch ook maar gewoon een tiener te zijn die het heel moeilijk had. Sommige details vond ik enorm leuk, maar ik had meer van die leuke dingen verwacht. Het was me iets te… saai? Nee, dat niet echt. Het was meer dat ik soms wat meer kleine bijzonderheden had verwacht, passend bij de blindheid van Parker. Soms dus wat teleurstellingen, maar al met al een mooi boek.

Lees meer recensies op RabbitBookz.