Een woordenbrij in staccatostijl

Er worden lijken aangetroffen, waarbij telkens een letter wordt aangetroffen die met zwarte verf op karton is geschilderd. Het lijkt erop dat de dader daarmee een boodschap wil achterlaten, maar welke? Het is aan Erik Winter en zijn collega's om dit raadsel te ontrafelen.

In de serie over Erik Winter heb ik een aantal eerdere delen gelezen maar ik kan me niet herinneren dat ik zoveel moeite had met de schrijfstijl. De, bij tijd en wijle, onbegrijpelijke woordenbrij die in staccatostijl over je heen gegooid wordt, heb ik namelijk niet als lekker leesbaar ervaren. Het voelde bijna aan alsof de schrijver boos is op ons lezers, zo kortaf was het zo nu en dan.

Het verhaal is goed, al is al vrij snel duidelijk wat de reden van de dader zou kunnen zijn. Dat doet aan het verhaal op zich verder geen afbreuk, de schrijfstijl doet dat dus helaas wel. Kost echt een hap van de waardering.