recensie van Jil D.s

Pieter Aspe verrast ons weer met een mooi staaltje schrijfwerk in ‘13’, de dertiende roman van de Van In-reeks. Een thriller met een goede portie ironie afgewisseld met slapstick, zoals we dat van hem gewoon zijn.

Dit boek, in 2003 uitgegeven door Manteau/ Standaard Uitgeverij nv. en Pieter Aspe, neemt ons mee naar de vooravond van Van Ins huwelijk. Hij heeft na zeven jaar, tot grote spijt van zijn collega Carine Neels, de hand gevraagd van Hannelore Martens. Zij is onderzoeksrechter, hij adjunct-commissaris. Maar de voorbereidingen worden verstoord door een moord in het Brugse Jan Brito-hotel. De visakaart van het slachtoffer wordt gevonden op het nachtkastje, waarop de naam Wim Raes staat. Wanneer Van In en Versavel, Van Ins collega en beste vriend, het nieuws melden aan mevrouw Raes, komt mijnheer echter gezond en wel binnengewandeld. Niemand weet wat te doen, maar enkele dagen later wordt het levenloze lichaam van de echte Raes aan de voet van een kerktoren gevonden door enkele toeristen. Opnieuw wordt een visakaart gevonden, deze keer met de naam Lieven van der Weyden. Dit leidt Van In naar een mogelijk volgend slachtoffer, of misschien wel de dader.

Alle sporen naar de dader lopen dood, Van In zit met de handen in het haar. Het lijkt alsof de dader hem altijd een stap voor is. Alles wat eerst een slordige fout lijkt te zijn, blijkt later deel uit te maken van een majestueus plan. Van In drinkt veel en zet een nieuw record kettingroker. Versavel maakt zich zorgen om zijn vriend en Hannelore trekt samen met de kinderen het huis uit. Door de stress loopt zijn huwelijk bijna op de klippen. Van In zoekt troost bij Carine, waarbij hij bijna wordt betrapt door zijn boze vrouw. Het lijkt alsof hij het mikpunt is van een complot van pure haat. Om het nog erger te maken wordt Van In geconfronteerd met zijn vroegere liefdes die hij stuk voor stuk in de steek heeft gelaten. Hij dreigt te worden meegesleurd in een draaikolk van oude wraakgevoelens.

Het boek leest heel vlot en aangenaam, je kan het zo aan één stuk door uitlezen. Hij gebruikt het vertellende-hij standpunt en schrijft in de tegenwoordige tijd. Zo lijkt het alsof je als toeschouwer mee in het verhaal zit. Hij schrijft soms ook vanuit de ogen van een ander personage, dit zorgt voor een aangename afwisseling en maakt het verhaal interessanter om te lezen. Hij gebruikt hier en daar ironie en sarcasme om het geheel wat luchtiger te maken. Toch kan hij ook heel serieus overkomen en krijgt het verhaal een emotionele draai.

In het boek komen vriendschap, loyaliteit en liefde vaak aan bod. De vriendschap tussen Van In en Versavel die ook de moeilijke tijden doorstaat, is een mooi gegeven. Ook de liefde van Van In voor Hannelore kan menig lezer niet koud laten. ‘Ook in moeilijke tijden moet je er voor elkaar zijn.’ lijkt een boodschap te zijn.

Aspe kreeg al prijzen voor zijn gehele oeuvre, namelijk de Hercule Poirot Oeuvreprijs. Voor zijn ‘Zoenoffer’ kreeg hij de Hercule Poirotprijs en voor ‘De vijfde macht’ Humo's Gouden Bladwijzer.

Persoonlijk vind ik het een fantastisch boek, het smaakt naar meer. Het heeft me aangezet om zeker ook nog eens een kijkje te nemen in de andere romans van Pieter Aspe. Zelfs de kleinste aanwijzingen in zijn boek worden later uitgewerkt, de puzzel valt stukje voor stukje in elkaar. De personages zijn aantrekkelijk, het zijn zeker geen zwart-wit voorstellingen. Hun karakters zijn allemaal haarfijn uitgewerkt. Wanneer je er in leest, komen de personages hun gevoelens tot leven en ga je er echt in mee. Ook het onverwachte einde houdt de aandacht er goed bij. Je kan je helemaal situeren in het centrum van Brugge en op de zeedijk van Knokke. Het is een boek voor alle leeftijden.

Aspe brengt je naar het hartje van Brugge waar Van In je op sleeptouw neemt. Spanning, ironie, slapstick en sarcasme wisselen elkaar af in dit heerlijke boek dat smaakt naar meer. Een echte aanrader voor elke lezer.