Aan de hierbovenstaande opmerkingen over de eventuele langdradigheid van de opsommingen van Monaldi en Sorti valt eigenlijk maar één wezenlijke opmerking toe te voegen: volgens de raamvertelling betreft het verhaal een manuscript uit de barok (en dus niet de middeleeuwen zoals hierboven soms gedacht wordt, die waren in 1683 al bijna twee eeuwen voorbij) geschreven door een enigszins door de stiuatie overdonderde en zichzelf dom vindende knecht in een herberg. De gewraakte opsommingen zijn in mijn ogen net zoveel het resultaat van de naar kennis hunkerende verteller die leefde in een tijd waarin de moderne wetenschap haar plek begon te verwerven, maar, zoals juist uit die 'ellenlange opsommingen en beschrijvingen' blijkt, nog zeer gemankeerde wetenschap, als de ijdele drang van de twee schijvers om de kennis van die periode te etaleren.
In mijn ogen heeft het boek als historische roman hier veel baat bij, zowel bij het neerzetten van zowel het karakter van de hoofdpersoon als de realiteit van de 17e eeuw.
Uiteraard is het waar dat het boek hierdoor aan vaart en snelheid inboet en inderdaad de vertaling helpt niet mee, maar uiteindelijk leest Imprimatur als een fijne maaltijd (van koeienuiers met een flinke hoeveelheid kaneel ;-)) en er kan bij weinig interesse gewoon over de opsommingen heengelezen worden... Laat u niet weerhouden!