De verlokking van het wilde

Ik verwachtte niet heel veel van deze roman, omdat het zich afspeelt op een overbevolkte Aarde en niet op de planeet Venus (of Afroi) van het eerste boek, 'Torenhoog en mijlen breed', waar nog steeds overvloedige natuur te vinden is, en omdat het plot van het eerste boek niet heel veel voorstelde, in combinatie met wat juveniel aandoende karaktertekeningen. In een YA-roman is dat natuurlijk te verwachten, maar omdat ik zulke hoge verwachtingen had van dat boek (gebaseerd op een stuk dat ik in een schoolboek had gelezen vroeger), was ik licht teleurgesteld. Aan dit boek begon ik dus met bijgestelde verwachtingen. En nu was ik aangenaam verrast. Het plot is dit keer namelijk een stuk complexer, waarbij de hoofdpersoon, Jock Martijn, een paar verrassende nieuwe vaardigheden bij zichzelf ontdekt, zich moet ontfermen over een rebellerende tienerjongen, en in de gaten wordt gehouden door twijfelachtige figuren ... Dit boek bevat geheimen, maar ook een ontwikkeling waardoor geheimen tot het verleden zouden gaan behoren. Ik was behoorlijk onder de indruk van de beschrijvingen van Jocks karaktergroei als kunstenaar en voormalig planetair verkenner, hoe hij omgaat met een creatieve blokkade en langzaam zijn reden om te leven en te geven om andere mensen hervindt. Hij probeert te communiceren, maar maakt daarbij fouten (zoals wij allemaal op zijn tijd), maar hij leert zichzelf daar niet te veel voor te straffen maar om vergeving te vragen en het opnieuw te proberen. En op die manier verkrijgt hij een plekje in een kleine gemeenschap van mensen die intiem met elkaar verbonden zijn en die hoop bieden voor werkelijke gemeenschapsvorming op Aarde.
Dit boek bevatte behoorlijk volwassen relaties en niet perse heel traditonele (een broer en een halfzus die verliefd zijn) en wat mij betreft had de setting van het verhaal beter uitgewerkt kunnen worden: als de hele wereld een stad is, waar komt de koffieboon vandaan? En de rest van het eten? De ontdekkingen op Venus vormen een belangrijke lijn in het boek maar naar hun relevantie wordt slechts gehint. Zelf denk ik dat hoewel Venus bijdraagt aan de achtergrond van het verhaal, dit boek sterker was geweest als Dragt het in een ander universum had laten afspelen, los van het eerste boek. Het thema van mensen die ontdekken dat zij de eerste zijn die een bepaalde gave delen had namelijk volgens mij beter gewerkt als het enige aandachtspunt in het boek. Dat gezegd hebbende, ik was wel enthousiast over de verkenning van het creatieve proces en de evocatieve kracht van visuele kunstvormen. En de verlokkende roep van het wilde in de ogen van een gewone kat, zelfs al zijn er op Aarde geen bossen meer of tijgers ...