Eindelijk!

Eindelijk een boek van Kuyt. En eindelijk zegt hij wat hij ergens echt van vindt. En in dit geval doet hij dat door te vertellen hoe hij zijn laatste 2 seizoenen, dus de seizoenen bij Feyenoord heeft beleefd. Let wel, hoe hij ze heeft beleefd. En dat levert een boeiend boek op met boeiende verhalen. Je leest over confrontaties met Van Bronckhorst maar ook over het respect wat hij voor hem heeft en over hoe Dirk vindt dat de club geleidt is en wordt. Over dingen die Dirk heeft geregelt en over dingen die Dirk misschien wel anders zou doen. Je merkt door het lezen dat Kuyt een man is die niks aan het toeval wil overlaten en keihard heeft gewerkt voor 1 doel: kampioen worden met zijn Feyenoord. En dat dit uiteindelijk ook lukt met een jongensboek achtig einde...namelijk een hattrick van Kuyt in de kampioenswedstrijd op 14 mei 2017.
Hij verwacht van anderen diezelfde toewijding en is verbaasd en boos als niet iedereen dat blijkt op te kunnen brengen. Dat er mensen zijn die kritiek hebben naar aanleiding van dit boek en zeggen dat Dirk zichzelf tè belangrijk maakt snap ik niet. Want het blijkt uit het boek wel dat Dirk proffessionaliteit vraagt van iedereen en iedereen die dit niet kan opbrengen moet wijken. En dit heeft zich uitbetaald want na slechts 2 prijzen in 16 jaar ging Feyenoord weer prijzen pakken. En wel 4 in 3 jaar tijd. Dat kan geen toeval zijn. Kuyt heeft mensen bij de club bewust gemaakt wat er moet gebeuren om de top te bereiken. En dan mag, nee MOET, je balen en het niet begrijpen dat je op de bank zit. En dan moet je voor je zelf weten dat je belangrijk bent. En wie dit boek goed leest kan inderdaad inspiratie opdoen en zoals Kuyt ook wilde bereiken met zijn verhaal: geloof krijgen in succes. Want dat is dit boek toch zeker ook, net zoals Kuyt zijn loopbaan....een succesverhaal. Ondanks dat Dirk ook nu, net zoals bij iedere stap in zijn imposants loopbaan, moet vechten tegen vooroordelen. Telkens weer.