De Klauw

De Klauw is het eerste deel van de nieuwe Magycker serie van Adrian Sone.
Het idee van een eiland waar magiërs worden opgeleid, maar dat die slechts een keer een spreuk mogen gebruiken waarna hun geheugen wordt gewist door een louteraar, vind ik goed bedacht. Het zorgt ervoor dat magie heel duur wordt, dat het eiland Aimerey een monopoly heeft in de Pelargo archipel.
Een ander prima idee is om de hoofdpersoon autistisch te laten zijn, een mooi voorbeeld voor de diversiteit in boeken die zo hard nodig is, om de lezer eens met een ander personage te laten kennis maken. Jammer is dan weer wel dat je als lezer niet zelf in het hoofd van Auric mee kunt kijken omdat er niet vanuit zijn POV geschreven wordt, maar vanuit zijn zus Marit. Die heeft trouwens zelf het probleem dat ze zich niets meer herinnert van een bepaalde periode uit haar leven.
De roekil van Auric is een huisdier dat min of meer beschreven door de gebeurtenissen uit het verhaal vorm krijgt. Je moet als lezer in dit boek trouwens de hele wereld zelf nog verder uitbouwen door beelden te vormen in je hoofd. Daardoor ontstaat er dan waarschijnlijk ook een grote diversiteit in hoe ieder dit verhaal zal verwerken in zijn geest.
Ik verbaasde me een beetje dat een schrijver als Adrian Stone de personages van Aemon en Valdana plotseling in de wereld laat belanden zonder introductie. Later bleek dit echter wel logisch en krijgen deze personages veel meer achtergrond.
Het boek leest, net als alle boeken van deze schrijver, lekker vlot.
In het begin had ik er nog wel wat twijfels over of ik dit nu een goed boek moest vinden of niet. Ik bleef wel in het verhaal maar grijpen deed het me nog niet echt.
Dat begon later te komen, toen las ik uren achtereen en kon het echt niet meer wegleggen. Ik zat in de greep van het verhaal en wilde weten hoe het verder ging. Het was heel spannend.
Hoewel ik de vele variaties van gevangenschap van Marit en Auric wel wat overdreven vond.
De link naar onze wereld, waar de rijken steeds rijker worden en zich de meest absurde goederen of de grootste pracht en praal kunnen veroorloven en de armen steeds maar armer worden, kon ik goed zien. Bekijk het Magycker eiland als de bank van lening en je weet precies wie zich een grote lening kan veroorloven en wie niet.
Marit moet maar rond zien te komen van een baantje in de herberg als serveerster, als het stadsbestuur een dure spreuk moet kopen om de handelsweg weer vrij te krijgen, zal zij er onder lijden. Niet de koning die genoeg geld heeft om spreuk na spreuk te kopen en daarmee onder de plak van Aimerey zit, omdat ze hem op die manier gemakkelijk kunnen beïnvloeden.
Het komt langzaam op gang maar aan het eind ken je de personages waar het om zal gaan al heel wat beter. De nieuwsgierigheid naar het vervolg is gewekt. Toch geef ik vier sterren en geen vijf. Voor een betere uitwerking van de wereld had dit boek wat mij betreft wel wat dikker mogen zijn. Hopelijk komt dat in deel 2 en hopelijk zal dat verhaal weer zo spannend worden.