Hydrhaga, het debuut van Kim ten Tusscher

Het debuut van Kim ten Tusscher gaat over de hoofdpersoon Lumea. Zij heeft zo haar redenen om naar Hydrhaga te gaan. Eerst is ze nog in de stad van de mensen,Omnesia. Daar ontdekt ze dat er arbeiders zijn die de waterputten moeten herstellen. Die worden slecht behandeld terwijl de mensen zich ver boven hen verheven voelen. Dit is nog een gevolg van wat er in de proloog van het boek wordt verteld over elfen en mensen. Lumea probeert de weg naar Hydrhaga te ontdekken, maar het is erg lastig om daar te komen. Het is allemaal nogal geheimzinnig. Na vele dagen van onderzoek en proberen om de weg te vinden lukt het haar om in Hydrhaga binnen te komen met Siard en Elion. Dan gebeuren er allerlei vreemde en gevaarlijke dingen en komen zij er achter dat er iets niet goed is in Hydrhaga. Er wordt erg ingegaan op de verschillende personages, wat hen beweegt, of ze wel de juiste keuzes maken, hoe ze ertoe gekomen zijn om te doen wat ze doen, of ze dat wel moeten blijven doen, hoe ze willen veranderen. Dat is allemaal wel interessant maar nogal beschrijvend, waardoor het verhaal weinig vaart heeft. Als het geheim van Hydrhaga wordt ontdekt gaan Lumea, Elion en Siard proberen het kwaad te stoppen. Ze krijgen veel te verduren en moeten strijden voor hun idealen. Degene die er achter zit heeft ook zo zijn beweegredenen, de personages zijn niet goed of kwaad te noemen, er wordt uitgelegd hoe ze geworden zijn. Doordat er veel wordt ingegaan op wat de personages denken, willen en doen en hoe hun verhoudingen onderling veranderen, kreeg ik het idee tijdens het lezen dat de actie van het verhaal in kringetjes ronddraaide. Het is een goed uitgedacht en geschreven verhaal, maar voor mijn smaak had het veel spannender en actiever mogen zijn. Nu zijn er wel bepaalde gedeelten waarin er actie is, dat had naar mijn smaak vaker mogen gebeuren. Daarom dus drie sterren.