Handig verpakt manifesto

Ik begon met de opmerking dat het boek goed in de hand ligt. De kaft is fluweelachtig, een gevoel wat je ook soms hebt bij lingerie. Over dat goed in de hand liggen heb het niet eens.

De kaft: ogen die dwars door je heen kijken. Zware oriëntaalse wenkbrauwen. Mond bedekt als bij Saoedische vrouwen, of heb ik het fout. Amulet met Abacadabra, mooi maar ik kan er mij nauwelijks iets bij voorstellen. Het Justitiepaleis op het eind van de Regentschapsstraat, ik zie het zo voor. Alleen doet het vreemd, het te zien zonder steigers. Het gebouw in zo kaduuk dat het opnieuw in de steigers moet als het net uit de steigers is. Vrijdag als uitgeverij ken ik niet, ooit is er een vrijgevochten weekblad met dezelfde naam geweest.

Els Ampe... Een Belgische, een West-Vlaamse. Googelen. Ja, bingo. Els is een Brusselse politica van liberale signatuur met roots in jawel.. Oostende. Plots herinner ik me een drukkerij Ampe in Boezinge(Ieper), een naburig dorp. Joost Ampe ken ik van toen er nog zo uitzag op bovenstaande foto. Dat is dus lang geleden. En Els... bij god, ik ken die ook, als minister van Mobiliteit in de Brusselse regering, is ze erin geslaagd fietspaden aan te leggen waar nooit fietsers reden.

Het boek: een roman, dat is het niet net. Els zit met een ei dat ze kwijt moet. Hoe ze denkt en wat ze voor heeft kan ze niet kwijt in een manifest. Dat leest geen kat. Dus verpak je alles in een fictief verhaal, dat kun je met enige toegeving dan een roman noemen.
Bij de eerste hoofdstukken dacht ik; ben ik zo dom dat ik alles op een schoteltje uitgelegd moet krijgen? Dan heb ineens het boek op een ander manier benaderd: De schoolmeester komt boven: In een vorig zou ik als leraar maatschappelijke vorming zo'n boekwerk als een ideale eyeopener aan mijn pupillen durven voorleggen. Ik zie tal van mogelijkheden om daar opdrachten aan te koppelen: amusant, niet?
De problematiek van de huidige vertroebelde maatschappij doorheen de belevenissen van een jonge migrant. Leuk verpakt.
Sommige passages zijn vermoedelijk voor Nederlanders wat moeilijker te volgen. De politieke realiteit is één van de zoveelste bewijzen dat België een surrealistisch land is ontworpen door René Magritte: ceci n'est pas un pays.
Als volwassen lezer(eigenlijk hoop ik dat nooit te volwassen word) heb ik moeite met de vele toevalligheden: een prima scenario voor een Kuifjeverhaal: Aleppo is een stad met meer dan twee miljoen inwoners en wie komt daar van achter de hoek?: de neef Kemal en dan ook nog Aylan met de vrachtwagen. In Brussel redt Aylan Rosie van een handtassendiefstal, dan blijkt dat zijn geliefde Helena te zijn. Professor Kram is ook Helena. Je moet bijna Shakespeare heten om zoiets te bedenken.
Taalgebruik is fris en eenvoudig: een aanrader voor adolescenten als ontwenning voor I-phonitis.