Historisch accuraat maar zwakke plot

1818. Lizzie Boylston zit aan het sterfbed van haar goede vriendin Abigail Adams, vrouw van de tweede president van Amerika. Ze blikt terug op 1775, toen ze Abigail leerde kennen, en de vier jaren erna. De roman speelt zich af tijdens de Onafhankelijkheidsoorlog. Kort na hun huwelijk sneuvelt Lizzies echtgenoot Jeb. Alleen achtergebleven op hun boerderij, in een voor haar nieuw dorp, leert ze haar mannetje te staan. Als vroedvrouw wint ze het respect van haar dorpsgenoten.
Lizzie krijgt hulp van Martha Miller, een mysterieuze jongedame. Later in het verhaal komt ook haar schoonzus door omstandigheden bij haar inwonen. De vier vrouwen zijn op elkaar aangewezen. Als plots twee patriotten overlijden, ontdekt Lizzie dat ze wellicht geen natuurlijke dood gestorven zijn. Ze waant zich een echte spion en gaat op onderzoek uit. Maar wie kan ze nog vertrouwen?

‘De vroedvrouw van Braintree’ is de debuutroman van Jody Daynard. Dit betekent geenszins dat de auteur geheel onervaren is, want ze doceert schrijfcolleges. Dat laatste is te merken aan haar schrijfstijl. Het gebruik van een ik-verteller zorgt ervoor dat je als het ware in het hoofd kruipt van het hoofdpersonage. De auteur slaagt erin de gevoelens en gedachten van Lizzie realistisch weer te geven. Lizzie is een sympathieke vrouw maar niet zonder menselijke gebreken. Ze stelt zich soms trots en bevooroordeeld op en als eigenaar van Lizzies gedachten, houdt de auteur je een spiegel voor. Dit thema, uit ‘Pride and Prejudice’, is ook in dit boek terug te vinden, maar verder gaat de vergelijking met het werk van Jane Austen niet. Nadeel van het ik-perspectief is dat enkel het hoofdpersonage goed uitgewerkt wordt. De andere personages evolueren amper.

Af en toe blikt de schrijfster vooruit en licht ze een tipje van de sluier op.

“Het vooruitzicht van een bediende in mijn huis stond mij helemaal niet aan. Pas na een angstaanjagende gebeurtenis, die me in de herfst van dat jaar overkwam, zou ik niet alleen het idee van een bediende, maar ook de bediende zelf accepteren.”

Dit maakt je als lezer nieuwsgierig en je wil doorlezen tot dat punt. Het schept natuurlijk wel verwachtingen (hier: angstaanjagend) die uiteindelijk niet worden ingelost, wat toch een beetje teleurstellend is. Zeker als je weet dat de auteur haar inspiratie vond in het boek ‘The midwife’s tale: The life of Martha Ballard’. Daynard vroeg zich af wat er zou gebeuren, als zo’n vroedvrouw een lijk wast – ook een taak die vroedvrouwen uitvoerden – en tot de ontdekking komt, dat de persoon in kwestie een onnatuurlijke dood gestorven, is. Ondanks deze motivatie van de auteur, lijkt de plot over de moorden in ‘De vroedvrouw van Braintree’ ondergeschikt aan het thema over sterke vrouwen. Het beloofde intrige komt pas laat op gang en is niet goed uitgewerkt. Het spionagewerk van Lizzie doet klungelig aan en ook de ontknoping is niet origineel of verrassend.

Als historische roman is het verhaal dan weer zeer geslaagd. De auteur deed erg veel opzoekwerk en kan nergens betrapt worden op het incorrect voorstellen van bestaande personages, plaatsen of waargebeurde zaken uit het verleden. Het uitstekend geschiedkundig werk maakt de lezer nieuwsgierig, en al surfend naar al deze weetjes, blijft de roman wel nazinderen. Deze historische accuraatheid en de empathische gevoelens die de auteur, met haar schrijfstijl, weet op te wekken, maken deze roman voldoende lezenswaardig. Het is daardoor toch nog uitkijken naar de twee vervolgdelen, die in Amerika reeds uitkwamen, voor nog extra porties leesplezier.